Kendine kanıyor kalp dediğin ve ben bir akşam vakti, aşka ağlıyorum. Her sorgudan suçlu çıkan ve hep bedel ödettirilen aşka ağlıyorum.

Ne zaman birileri eline bir bıçak geçirse, önce aşka vurur. Kan kaybeder düş saatlerinde aşk ve yine hesabı ona sorulur.

Hangi vakit adını ansam, etrafımı alevler sarar. Kimi öfkeli gözlerle bakar yüzüme çünkü aşktır suçlusu kendi kalbini idaresizce savurmanın ya da öyle zannedilir.

Yaşını kabuğunda gizleyen ağaç gibidir aşk, kaç yüzyılın izini taşır halkalarında. Kimler gelip geçmiştir yanından, kimler öpmüştür eteğini bilinmez.

Dünya döndükçe biz değişiriz. Biz değiştikçe ayın yüzü gibi değişir bize bakan yüzü de aşkın. Kendi kirliliğimizi boş veririz, nasıl kıydığımızı bilmeden aşkın yüreğini, kalbimizin kılıcını onunla bileriz.

Yüzümüzü bıraktığımız yabancı yatak odalarının aynalarında, bizi soyan aşkın kendiymiş gibi, çıplaklığımızı onunla örtmeye uğraşırız. Oysa kendi gözlerimize bakmaktan aciziz ama her sevişmenin huysuz sabahını aşka keseriz.

Biz insanız ya, o yüzden mi bu kadar kalleşiz? Kendi vurduklarımızı saymayız, vurgun yediklerimizi hesaba geçeriz.

Bir pazarlıktır bizim için yaşam, ne kadar verirlerse, o kadarını iade ederiz. Gereksizce harcanmış, yanlış kalplere giden onca duyguyu, dönüp şöyle bir bakarak aklımızla çözmeyiz.

Biz Adem oğluyuz ya, Adem bile utanırdı halimizi görse! Bunca karmaşanın ortasında durup, böyle hoyratça harcadığımız için aşkı, belki de yüzümüze bir tokat savururdu.

Kimsesiziz, kalabalık gibi dursak da; hepimiz tekiz. O yüzden her gün biraz daha bencil, biraz daha sevgisiz, biraz daha hırçın oluyoruz. Yalnızlığımız vuruyor yüzümüze, o yüzden böyle edepsiziz.

Kendine kanıyor aşk bir akşam vakti. Umutlarını kaybetmek üzere ve ben ona ağlıyorum. Gözyaşımın sebebi ne gidenler, ne dönmek istemeyenler; ben aşkın kendine ağlıyorum…

Candan Ünal

çok güzeLmiş yaa . . teşekkürLer