Kaldırabilir mi birileri şu demir kafesleri? Cam fanusların ardından bakan gözlere değmeden yaşamak çok acı!

Her yüreğin içinde sevgiye aç bir ruh varken, herkesin elleriyle ördüğü duvarların arkasında yaşıyor olması içimi sızlatıyor. Bir yerlerde cesur ve kahraman aşıklar var mutlaka ama geri kalanların gizli sığınakları çok karanlık.

İnanmamak için çok sebebimiz var. Daha izleri geçmemiş, kabuk bağlamamış yaraların kanamasını durdurmaya çalışırken; nasıl yeni bir sevdaya gülümseyerek bakabiliriz ki?

Bize çarpanların aklındaki kötülük nasıl oluştu? Onlara da zamanında birileri vurmuş olmasın? Ondan mı intikam peşinde koşar oldu kalpler? Her önüne geleni acıtmak isteği, bu yüzden mi?

Kim kime güvenecek o zaman? Kim kimi sevebilecek? Bunca kuşkunun arasından sıyrılıp, bembeyaz elbisesiyle ortalıkta dolaşabilir mi aşk kirlenmeden?

Ayrıca vurgundan kaçmak da, en büyük vurgunu değil midir yüreğin? Korktuklarıyla daha fazla karşılaşmaz mı insan?

Kaç defa yanılma hakkı vardır egonun? Kaç defa kendini hiç bilmediğin bir yolculuğa çıkacak kadar cesaretlendirebilirsin? Bana kalsa cevabı, “çok defa” olmalı!

Ne zaman aşka inancını kaybetmiş birini görsem, tüm düşüncelerini değiştirecek bir büyü yapabilmeyi istiyorum. Tek tek kaybolup gittiğini gördükçe insanların korkaklığın ve bencilliğin içinde; elimde sihirli bir değnek olsun istiyorum.

Dışarıda bir yerlerde aşk var. Hala aşka inanan ve bekleyen gönüller var. Aldığı yaralardan sertleşmiş, acımazsızlaşmış kalplerle karşılaştıkça; onların da kötüleşeceğinden korkuyorum.

Kaç kişi yüzündeki çizgilerin olgunluk, kalbindeki yaraların tecrübe, yaşadığı acıların erdem olduğunu anlayıp tebessüm edebilecek kadar bilgedir ki?

Candan Ünal

" Cam fanusların ardından bakan gözlere değmeden yaşamak çok acı!"

Güzelmiş; teşekkürler.

Teşekkür ederim..