Aşk Ve Sen

"öyküyse aranılan bir aşkda, yürekde onca sahipsiz masal var sevdiğim...sen yeter ki dumanlı bulutlara aldanma, onlar her zaman yağmur dolular.."

AŞK VE SEN
...

Özlemeyi özledim adam gibi.. adam gibi sevgileri özledim, çıkarsız ve yalansız... bu yüzden adam gibi sevgilerin değerini anladım.. aşk yatağa düşmemeli hiç bir an.. yatağa düştü mü aşk, aşk olmaktan kaçıyor.. o da sevgi kadar şekilleniyor... bu yüzden aşk yüreğin en kör kuyusunda, ışıksız bir odada ışık olmalı yüreklerde... işte o zaman aşk aşk olurdu, hissedilen tenlerde... belki de bu yüzden "gerçek aşkı " aramaya başlıyoruz..

aslında kendimizden saklamıştık aşkın gerçekliğini... aşkı bir zevke değiştik habersizin veya zevkleri aşk sandık halbuki onlar aşkın diğer yüzüydü aynı hayat gibi... hayatın içinde de kendi yüzümüzü aslında aynalardan görmüyor muyduk. yüzümüzün yansımasını ve onunla beraber bir kaç "eski" çizgileri... belki de aşk çoçuklaşmalıydı ilk başlarda oyunlarlarla ilerlemeliydi heyecanlı kalpler içinde...

karşında titrek ve korkak bir bedene,korkusuzca adımlamamalıydı, verilen duygular, dingin bir deniz gibi hafifden dalgalı olmalıydı kelimelerin sarması ruhlara... bu yüzden, işte bu yüzden aşk zevke düştümü kendini saklıyordu ve bu yüzden aşk zevk oyunlarında hep kendini tüketiyordu... koruma ve sahip çıkma düşüncelerini siliyordu kişiden... nedensiz değildi aslında veya sebebleri üretmeye başlamamıştı henüz...

herşeyin bir sebebi vardır, herşeyde bir anlam yatar ve yürekten çıkan her sözün bir değeri vardıra saklanan nice gizlenmeye çalışılan aşk yanılsımaları... bugünlerde aşkı arar oldum. ama aşkın kendisini,bir tene bir bedene bürünmüş halini istemsiz kalıyorum. aşkın içimde yarattığı garip heyecanları ve kendine has sancısını... aşkın gözlerime düşüşünü özlemeye başladım sanırım... "adam gibi özlemek adam gibi sevmek ve adam gibi beklemek, bekle diyenleri" gibi kelimelerin tekrar benden ümitlenmesini istiyorum sanırım... "gece yangınlarında,sıcrayan bir kıvılcım gibi ruhum... damarlarımda benzin geziyor dudaklarımda benzin kokusu... bir beden düşse aklıma yanıyor ruhum... içlerde başlayan bir yanma...

tutkularım tutuşuyor, zevklerimde ateş beliriyor... ateş gözlerim dağıtıyor bakışlarını dünyaya, ona bakan gözler ısınıyor ufuklarımda... en uzak noktaya kadar ısıtıyorum ateşlerimle baktığım sevdalara... bu yüzden kağıtlar kabul etmiyor adlarımı, kağıtlarla çoğalıyorum, kelimelerimin varlığı kadar yanıyorum, yandıkça durulmuyorum sönmüyorum silinmiyorum... "deniz gözler yetmiyor imdadıma.. fırtınalara tutulmuş bir kayık gibi sallanıyorlar gözbebeklerimde adeta... bu yüzden denizlerin yetmez içimde ki yangınları söndürmeye, silmeye.. ve okyanuslarını döksen de yüreğime, her bir su damlası daha da derine işgal ediyor ve işgallari bastıran benzin sevdası damarlarım.. tutuşuyor benimle olan varlığın... kendimide senide bu bedende ölesiye yakıyorum... gece yangınlarında titrek seslerle imdatsız uyuyorum..." aynalarda ki yanılsımalar bazen kendi içimdekileri de dışarıya taşıyordu. içimde susmayan korku bakışlarını benim gözlerime aktarıyordu kendisini...

benim demekde aslında saçma ya.. gözlerimin bana aid bakışlarımda sana... bu yüzden aşk düştüğünde aklıma,yanılsama geliyor birden... "bana aşk gibi bakarmısın" bir daha der gibi... aşk kendini yakarken bir ruhda... var olduğu ruhuda tutuşturuyordu istemsizin... dudaklarda is kokusu hakim oluyordu... aşkda en zevk verende o koku değilmiydi ki... patlamadan kaynaklanan bir yıkıntıdan ibaret kalan parmaklar.. ve zor elde edilen nefes istemleri... derinleştikçe daha derin nefesler.. soluğun sesi bıcak yarası gibi... boyundan aşağıya ayaklarda yukarıya adres gibi... karmakarışık bir duygu seli... kalbin içinde çalışmakta olan, çalışır bir benzin rafineri... bu yüzden gözlerimde saklanıyordu istasyonlar ve gözlerimde dolduran bir hayatın hikayesi.. belkide istasyon yanlızlığıydı,imdat çağırısını kulak asmayan kalabalıklar.. belki de istasyon kadar kararlıydı geceye ışık tutmak isteyen... ışıklar içinde ışıktı raylar içinde... parıldayan ışığın parıldamasının yansımasıydı gözlerime işlenen... kısık gözlerime yakarcasına yakıyordu ışık ateşleri ve onlarla yanan bir kaç parca iris'im... bir şehir mesafemden pencerelerime sızan üç beş küme ışık ovaları... dağlar şimdi yanlız değil mi ki.. aşkı arayan yoldaşlar... aşkı kendilerinden uzaklarda arıyorlar... kendilerinden kilometrelerce uzakta... orman yangınlarının içerlerinde kendi yangınlarından uzak.. hayaller yanıyordu hayalsizlikle... ümitler çıra gibi eriyordu düşünceler karşısında...

yazmaya korkak yürekler yüzleşiyordu kalemlerle... renk renk boyalara emanet edilen onca duygularla beraber... özlemenin bile renklere sarılıp siyahlaştığı kadar, hasretin sancısını çizebilen lacivert kadar da tutkuluydu gözlere düşen özlemler... içinin tiz bir şekilde kavrulmasıydı sessiz... dudaklarda ki seslerin kullanılmaktan tükenmesiydi... tükenip, bütün cümleleri bir bedende kurutmaktı... kuruyan kalbin, kurumuş sevda nağmeleri.. artık hasretten yeşermiyordu, içde ki yeşillikler.. artık özlemler bile deli mavi... gerçek mavilikte, gerçek kelimesinin aranması, mavinin merdivenlerinde çıkılan inilen renk odaları... acaba hangi odada saklamıştın kendini... hangi odaya kilitlemiştin gözlerini... bakışlarına hangi mavi yüklemiştin... susarken sen, hangi maviyle dudaklarını boyamıştın.... artık öpüşmelerin bile mavi... dikkat kesilen duyguların, dikkatsizce hasret gemilerine bağlanıp, sürüklenmesiydi denizlerinde.. artık denizlerin bile deli mavi... göründüğün herşey bir deli mavi... masallar bile kendilerinden susar oldu... artık suskunluğun bile yüklendiği hayat mavi... mavi bir delilik suskunluk şimdi...

Ve denizlerinin üzerinde gizlenen bakışların turkuazlığıyla sarhoş olan ben... fırtınalara teslim eden bende ki sen... unut beni.... mavilerle düşlerim yok oldu benim... sen kendine mavilere sakladın, ben ise yokluğunun tek tarifi siyahlarda kaldım... özlemlerim bile koyu benim... aşkım gibi... hayatım siyah içinde bir kara leke... yer yer işlenmiş altlarında koyutulmuş bir vurgu benimki... artık sevgilerim bile gece benim.. gece düşüyle sevdalanırım sana, seni ona emanet ettiğim... kendimi de seni de geceye emanet ettiğim... titrek ellerimle gec de olsa son veda sevgisi...

özlemeyi özledim adam gibi... adam gibi aşkı özledim... hüznünü ve gözyaşısını... insan sadece üzüldüğünde ağlamazmış, düşününce de ağlarmış.. seni düşünürken anladım. sevgi hiç bir an yürekten çıkmamalı, onu kalpde hep saklamalı... onu bir bedenin dokunuşuna şahit bırakmamalı, şahitsiz gösterilmeli sevgi bedene... sevgi dudaklarda erimeli bir gece gibi.. gece içinde tutuklu kalmalı sevgi gözlerde... sevgiler sadece onu sevmeli, onu sevenleri sevgi bilmeli... sevgi aşkın içinde kalmamalı... deli yangınlarda kavrulmamalı dudaklar, dudaklarda serinlik olmalı... suskunluğa gebe kalmamalı aşk, sevgi aşkın önüne geçmeli...

bu yüzden her gece gözlerime sevgiyi boyuyorum aynalarda.. gözlerime seni çiziyorum, gözlerime seni boyuyorum... dudaklarımda bıraktığın tadı unutmuyorum.. kollarıma sarılan bedenini, bedenime kilitliyorum.. bakışlarımdan taşan duygulara sevgi emanet ediyorum... seni sen olduğun için seviyorum.. şimdi sevgilerimde bile bir deli özlem var...

korkutmamalı aşk, tüketmemeli yarınları... kendini kurban aramamalı zaman... zaman içinde gelmemeli ayrılık... anlamaktan soğutmalıydı yokluğu... yokluklara hasretle vurmalıydı... denizler bile bir deli okyanus, okyanuslarla serinletmeliydi yüreklerde ki yangınları....

....böyle bir gece de ruhumu saran nefesinin sıcaklığında kendimden gecercesine gece yüzümde tükeniyordu...gece seninle beraber eriyordu parmaklarımda...hem sana hemde geceye inat edercesine daha cok seviyordum sizi...gecelerime dolan hayaline aşk bağlayıp, sabaha kadar gitmesine engel olmalarım.... yırtık bir elbesinin üzerinde parmaklarımda ezilen teninin, kıvrılan sessinin hakimiyetine bırakıp... gözlerine,gözlerime değdiriyorum... gözlerinle kendimi yeniden buluyorum... ve tüm gece aşksız sözlerinle kayboluyorum.... o gözlerde acının ve özgürlüğün tadına varıyorum.... bakışlarının tükendiği yerde seni bekliyorum.

bakışlarının tükendiği yerde seni bekliyorum.... aşk...