Aşk Üzerine Gercek Bir Mektup...

Sanamı yazıyorum bu satırları yoksa sadece karalıyormuyum. Yoksa bir şeylerimi anlatmam gerekiyor. Ki zaten öyle…! Ben bu mektubu sevdiğime yazıyorum… Sana…
Hani olur ya bazı anlar için canlar verilir, hani bazı insanlar olur ya uğruna dünyalardan vazgeçilir. İşte ben seninle bir an geçirmek için canımı feda etmeye hazırken, senin için dünyamdan vazgeçmişken, ve seni ölesiye severken, senden ayrılmak, sensiz bir hayatı düşünmek ve senin ellerimden kaçıp gitmene izin vermek, bunları yaşamak zaten benim ölümü düşünmeme yeter…
Hani dünyada öyle insanlar vardırki kıyamazsın. Sen benim hayattaki en değerli hazinemsin, canımsın, bebeğimsin. Sen benim kıyamadığımsın. Unutma, sen beni ölüme bile sürüklesen, sen hayatımı anlamsız hale getirsen bile ben sana zarar gelmesini istemem. Senin gözünden bir damla yaş akmasını dahi istemem. Çünkü senin mutlu olman, benim de mutlu olmam demektir. Ama gönül isterki benim yanımda olasın ve beraber mutlu olalım. Savaşım bu yüzdendir. Seni kazanmak için. Ama en zoruda ne biliyormusun, seni kazanmak için seninle savaşmak. Hani beni tek başıma bin kişilik bir ordunun önüne katsan, yalnızca arkamda senin olmanla dünyaya karşı çıkarım ama sana karşı savunmasızım. Sen benim zaafımsın. Sana karşı seninle savaşmam imkansız. Çünkü seni seviyorum, çünkü sana aşığım…
Sana papatyam diyorum nedenini biliyormusun? Bilemezsin. Belki papatya bile neden papatya olduğunu bilmez, tıpkı bülbülün neden güle aşık olduğunu bilmediği ğibi.
Sen papatyasın; çünkü papatya baharın gelişini sevgi çığlıklarıyla anlatır, güzeldir, dikeni dahi yoktur. Savunmasızdır. Onu koparmak kolay ama hayatta tutmak zordur. Papatya narin bir güzele benzer, senin gibi. Saçların onun göbeği gibi sarı, tenin yapragı kadar narin ve beyazdır. Şimdi anladınmı sevdim sana neden “papatyam” dediğimi. Ama ben neden bülbül gibi güle aşık olduğumu hala anlayamadım…

Zaman akıp gidiyor, tutamıyorum ve geçen her dakika her saniye hatta aldığım her nefes, beni biraz daha sana aşık edip, beni sensiz bırakıyor. Zamanı iyi kullan aşkım, çünkü zaman aleyhime işliyor ve beni bir şeyler yapmaya zorluyor. Dayanamıyorum. Döneceksen çabuk dön, alacaksan al beni, aksi halde sevdiğim Azrail beni almaya niyetli…
Sana olan sevgimi yazmaya çalışıyor bu kalem bu kağıda, yazamayacağını bildiği halde. Pencerenden dışarı bak o koskoca şehre ve beni düşün bu koskoca şehirdeki yalnızlığımı. Yollara bak, senin istemenle beni sana kavuşturacak olan yollara ve gökyüzüne bak, eğer beni bırakırsan beni yolcu edeceğin o nurlu yola…
Kader diyorsun ya durmadan sevdiğim, kader. Ama bilmiyorsun ki benim gibi deliler kendi kaderlerini kendileri yazar. Bu yürek seni zorla kaderi yapmayı da bilir. Ama bu bir gülü dalından koparmak kadar mantıksız olur. Yürek bu bağlandı işte birkere kopamıyor. Anla artık anla “ seni seviyorum “, seni kendimden, seni senden çok seni her şeyden çok seviyorum. Kelimeler dahi yetmiyor sana olan aşkımı anlatmaya. Onlarda çaresiz kalıyor aşkım karşısında. Bir tek sen, bir tek sen anlamıyorsun seni ne kadar sevdiğimi, uğruna neler yapabileceğimi, gerekirse canımdan bile vazgeçeceğimi. Sana olan sevgimi daha nasıl anlatsam bilemiyorum ki. Seni ikna etmek için ne söylesem. Çiçek bahçelerinimi sersem yollarına, dağlaramı yazsam sevdamı, karanlıkları günemi çevirsem beni görebilmen için dünyanın tüm ışıklarınımı getirsem sana. Yıldızlarımı gökten indirsem diyeceğim ama, her gece onların yüzlercesi iniyor gözlerimden, sensizlik adına….
Sensiz gecelerde hüzün yağmurları yağıyor üzerime. Hasret şimşekleri çakıyor beynimde ve hüzün yağmurları sensizlik karına dönüşüyor. Saçlarımı ağartıyor her gece. Resmine bakıyorum, sana, dokunamadığım saçlarına, kıyamadığım dudaklarına. Ve buğulu gözlerine. Onunla konuşuyorum artık, beni yalnızca o anlıyor ve o dinliyor. Sarılmak istediğimde beni reddetmiyor. Sarıyor bağrına o uyutuyor beni, o teselli ediyor. Her gece biraz daha aşık ediyor beni sana…
Hani diyorum bazen dönsen, hiçbirşey olmamış gibi devam etsek. Sen beni arasan ve aşkım diye başlayan cümleler kursan. Hayaller kursak yeniden, geceler boyu, gelecekle ilgili, hayallerini anlatsan bana, yapmak istediklerini ve yapamadıklarını. Yeniden söylesen seni seviyorum diye, konuşacak şeyler bulamasak, yeniden, hepsini yeniden yaşasak desem, bana yeniden dönermisin sevdiğim…
Penceremden bakıyorum bulutların kapladığı gökyüzüne ve güneşin yalnız bırakıp terk ettiği yeryüzüne. Kar yağıyordu, sanki gökyüzüde benimle beraber ağlıyordu. Düşündüm seni ve hayallerimi. Düşündüm beni sana bağlayan nedir diye. Acele etmeme gerek yoktu, bütün gece benimdi. Beni sana bağlayan, buğulu gözlerin, sarı saçların, o güzel burnun, tatlı dudakların, incecik belin, beyaz tenin, duruşun, konuşman, seni seviyorum demen, aşkım, ayaz gözlüm, birtanem, beni sensiz yaşatma demen.bunlarmıydı beni sana bağlayan, seni deliler gibi sevmeme neden olan. Böyle düşünüyorsan…?
Ben bu saydıklarıma aşık olmadım, ben sana aşık oldum. Belkide ben sanada aşık olmadım. Seni sevmeye, seni düşünmeye, seni özlemeye, seninle ilgili hayal kurmaya, ben sana aşık olmaya aşık oldum. Bunlardı ilk zamanlar düşündüğüm, ama zaman beni sana daha çok aşık etti ve beni yalancı çıkardı, belki saçlarına belki dudaklarına değil ama ben sana aşık oldum meleğim…
Bak güneş tekrar dönüyor yeryüzüne, karanlıkta kalan yerleri aydınlatıyor. Gecenin kasvetini alıyor. Hareketlendiriyor yeryüzünü, can veriyor. Sende sevdiğim, güneşin yeryüzüne dönmesi gibi dön bana, aydınlat hayatımı…
Öyle zor ki seni sensiz yaşamak, seninle ilgili hayallerimden vazgeçmek. Zaten vazgeçmişte değilim ve vazgeçmeyede niyetim yok.
Bir güvercin salıyorum bu mektupla özgür yüreğine. Kanatların da aşk, ayaklarında sevgi, gagasıyla öpücükler, yüreğiyle yüreğimi gönderiyorum. Konsun bir bahar sabahın da pencerene ve aşkımı anlatsın sana.
önünde diz çöküyorum ve sana yalvarıyorum
Beni hayatta sensiz yaşamaya mahkum etme, yaşayamam
Seni böyle severken beni terk etme, kaldıramam
Yıkma hayallerimi, bırakma beni, seni bu kadar severken yapma bana.

Bu bulanık yaşamımdan bu karmaşadan kurtar beni…

SENİ SEVİYORUM....................................