Aşk bu ya insanları yollara düşürür. Sonunun nereye varacağı bellli olmayan bir serüvene atıldın, sorgusuz sualsiz...
Ne ruhuna, ne bedenine ne de yüreğine söz geçirebildin. Benim gibi sende özlemle yandın. Hatta öyle zamanlar oldu ki, saatler dakikalar geçmesin istedik. Ve zaman iskencecilerin en yetenekli rolüne soyunarak acının en dayanılmazını tattırdı sana ve bana... Evet duygularınla hareket ettin oysa duygular anlıktır, anlarsa geçicidir bana inansaydın ya da beni azcık hissetseydin bana güvensizligin bir süre sonra geçerdi...... Şimdi ise seni hayata bağlayan tek gerçeğin aklın demi? Galiba evet... ve bana güvenmediğinden bitirdin... Dedim ya aşık oldun... çünkü aşkta mantıklıda düşünemezsin ve bedeli olarak cok ağır yapma olasılıkların vardır her zaman.... Uyuyamazsın dinlenemezsin harap bir bedenle başbaşa kalırsın ve kaldında... Bunları biliyorum çünkü bende yaşadım ama benimkileri güvensizlikten değil vefasız aşklardan... Biliyorum ki konuştuğumuz sürece kuşkular,şüpheler ve tedirginlikler peşini bırakmadı hiç. Yedin bitirdin hem kendini hem beni. Aslında BİZİ... Aşk böyle bir düşmandır işte. Düşmanların en zalimi, heyecanların ise en görkemlisi. Her şeyi kaybedebilirsin (beni bile) ama onu kazanabilirsin.
Peki değer mi? Hemde nasıl derim ben...

emeğine sağlık