Aşkın somut bi tanımı yapılsaydı...
Nasıl olurdu hiç düşündünüz mü?
Hani olur ya bazen insana, bakarsın bi taraflara,
cıvıl cıvıl bir kalabalık vardır,
belki tanıdığın belki tanımadığın insanlarla doludur,
hepsi neşelidir, hareketlidir ilgilenmezsin...
ama o an görüverirsin onu,
sanki o an dünyanın dönüşü
yada etraftakilerin hareketleri duruverir,
sanki merkezinde onun olduğu vahşi bir girdaba dönüşür herşey,
merkezin dışındakiler bulanıklaşır, renksizleşir ,
dönmeye başlayıp, karmaşıklaşır...
yürüdüğü her yol yeşerir sanki, yemyeşil ağaçlarla dolar
cıvıl cıvıl kuşlarla birlikte...
Kalabalıktakiler ne yaparlarsa yapsınlar aldırış etmezsin,
zaten algılayamazsında...
algılayabildiklerin varsa yoksa onun hareketleri,
sımsıcacık gülüşü, nefes alışlarıdır...
Tüm kalabalığın çıkardığı o koca gürültüye rağmen kalp atışlarını duyarsın,
gözlerini kapatır konsantre olursun,
gittikçe seninkilerle birlikte atmaya başlarlar, senkronlanmıştır sanki,
önce seninkiler sonra onunkiler atar,
sanki birbirlerini o ölümün soğuk ellerine
hiç bırakmamacasına takip ederler,
ısıtırlar birbirlerini,
sanki onun kalp atışları seni,
senin kalp atışların onu hayata bağlar...
ne zaman görmesen onu, duymasan kalp atışlarını
kendi kalp atışların yanlız kalır, birbirlerini tamamlayamazlar,
ve bir acı saplanır yüreğine...
Onsuz her atışında sanki kör bir hançer gibi gelir bu acı,
her atışında bir kez daha ölürsün,
bilirsin ki atmasa, dursa aslında daha az acı çekeceksin
ama inadına yaşamak istersin onun için yaşamak,
belkide onu mutlu edebilecek tek kişi sensindir,
ve onun için ölmeyi düşünmekle bile
ona kötülük ettiğinin farkında değilsindir...
Oysaki herşey başkası için yada normalde böyledir...
Nasıl olurdu hiç düşündünüz mü?
Hani olur ya bazen insana, bakarsın bi taraflara,
cıvıl cıvıl bir kalabalık vardır,
belki tanıdığın belki tanımadığın insanlarla doludur,
hepsi neşelidir, hareketlidir ilgilenmezsin...
ama o an görüverirsin onu,
sanki o an dünyanın dönüşü
yada etraftakilerin hareketleri duruverir,
sanki merkezinde onun olduğu vahşi bir girdaba dönüşür herşey,
merkezin dışındakiler bulanıklaşır, renksizleşir ,
dönmeye başlayıp, karmaşıklaşır...
yürüdüğü her yol yeşerir sanki, yemyeşil ağaçlarla dolar
cıvıl cıvıl kuşlarla birlikte...
Kalabalıktakiler ne yaparlarsa yapsınlar aldırış etmezsin,
zaten algılayamazsında...
algılayabildiklerin varsa yoksa onun hareketleri,
sımsıcacık gülüşü, nefes alışlarıdır...
Tüm kalabalığın çıkardığı o koca gürültüye rağmen kalp atışlarını duyarsın,
gözlerini kapatır konsantre olursun,
gittikçe seninkilerle birlikte atmaya başlarlar, senkronlanmıştır sanki,
önce seninkiler sonra onunkiler atar,
sanki birbirlerini o ölümün soğuk ellerine
hiç bırakmamacasına takip ederler,
ısıtırlar birbirlerini,
sanki onun kalp atışları seni,
senin kalp atışların onu hayata bağlar...
ne zaman görmesen onu, duymasan kalp atışlarını
kendi kalp atışların yanlız kalır, birbirlerini tamamlayamazlar,
ve bir acı saplanır yüreğine...
Onsuz her atışında sanki kör bir hançer gibi gelir bu acı,
her atışında bir kez daha ölürsün,
bilirsin ki atmasa, dursa aslında daha az acı çekeceksin
ama inadına yaşamak istersin onun için yaşamak,
belkide onu mutlu edebilecek tek kişi sensindir,
ve onun için ölmeyi düşünmekle bile
ona kötülük ettiğinin farkında değilsindir...
Oysaki herşey başkası için yada normalde böyledir...
