Kalabalık İçerisinde Yalnizim... By: -LoSS AnGeL- Date: November 25, 2008, 10:02:17 PM Kalabalık İçerisinde YALNIZIM...
Yavaş yavaş tükeniyorum, kayboluyorum. Sürekli eksilen bir şeyler var yüreğimde.
Anlatamadığım bir şeyler. Milyonlarca insan arasında, onlarca arkadaşımın arasında yalnızlığı yaşıyorum. Her şey ama her şey bir yalandan ibaretmiş; baki kalan dostluklar bile yalanmış. Sevdaların, dostlukların nice sevgilerin üstüne yazılmış bütün şiirler ve öykülerde yalanmış. Tıpkı yaşadığımız hayatın yalan olması gibi... Verilen sözler, dile getirilen yeminler, akıtılan gözyaşları hepsi kocaman bir yalandan, kocaman bir aldanıştan ibaretmiş.
Yıllar geçtikçe hayatı öğreniyorum, hayatı öğrendikçe zamanla birlikte bende kopuyorum hayattan. Bizler nice umutlarla gözümüzü açtık yaşam denilen bilmeceye. Çocukluğumuzda oyunlardı bizim için varolan tek şey. Kırgınlıklarımız olmazdı o çağlarımızda, unuturduk yapılanları. Zaten yapılanlarda oyunlarda usulca yürüttüğümüz küçücük hileleri geçmezdi. Büyüdükçe kırgınlıklarımız oldu insanlara karşı, hem de hiç bitmeyen kırgınlıklarımız. Hatırladıkça içimizi acıtan, unutmak istedikçe beynimize şimşek gibi çakılan incitilmelerimiz oldu. Yinede güvenimizi yitirmedik insanlara karşı; nede olsa her insanın aynı olmayacağı fikri yerleşmişti yüreğimize.
Darbeleri yedikçe, verdiğimiz değerin yarısını alamadığımızı görünce , arkamızdan aklımıza gelemeyecek dolaplar çevrildiğini görünce, güven denilen olguyu kaybettik. Ve içimizde varolan sevgiyi vermeye korktuk, incitilmemek, bu hayattan kopmamak adına. Dostlarımızı sevdalarımızı hatırlamak istemedik, hatırladıkça içimizin ezildiğini biliyorduk, keşkeleri bir daha yaşamamak adına sırt çevirdik sevdiklerimize. Hayattan anladığımız tek şey bu hayata yalnız geldiğimiz ve yalnız gideceğimiz..
