Dört mum yavaşça yanıyordu... Ortam çok sessizdi ve konuşmaları duyuluyordu..
İlk mum konuştu; ben 'BARIŞIM' dedi.. Hiç kimse benim yanık kalmamı istemiyor.. Biliyorum ki söneceğim dedi.. Kısa süre sonra alevi azaldı, yavaşça söndü..
İkinci mum konuştu; ben 'İNANCIM' dedi.. Neredeyse herkes beni artık gerekli görmüyor.. O nedenle bana artık gerek yok dedi ve konuşmasını bitirdi.. Alevi azaldı ve söndü..
Üçüncü mum konuştu; ben 'SEVGİYİM' dedi.. Yanık kalmam için artık gücüm yok.. İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı, kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi bile unuttular dedi.. Alevi azaldı ve söndü..
Ansızın bir çocuk odaya girdi ve üç mumun yanmadığını gördü..
"Neden yanmıyorsunuz? Sizin sonuna kaddar yanmanız gerekir.." dedi ve ağlamaya başladı..
Dördüncü mum çocuğa döndü ve; "Korkma.. Ben hala yanıyorum.. Diğer mumları beraber yakabiliriz.. ben 'UMUDUM' " dedi..
Parlayan gözlerle çocuk umut adlı mumu aldı ve diğer mumları tekrar yaktı..
UMUDUN ALEVİ YAŞAMINIZDAN HİÇ EKSİK OLMASIN..
