AŞKI BİLMEYENLERE...........
Öyle tesadüfler vardır ya:
Bir otobüs durağında poşetlerle beklerken, rastlasırsınız aniden...
"Bu o..." diye içiniz titrer.
Bir zamanlar yüreğinizi yakan aşık, sarkmış göbeği, ağarmış saçlarıyla karşınızdadır...
İki elinde iki çocuk...
- Nasılsın?
- iyiyim... Ya sen?...
- Kızın amma da büyümüş... Benim de var 10 yaşında...
- Annen, baban?...
- Babamı kaybettik. Annem hasta...
- Mutlu musun?
Sessizlik...
- Telefonumu vereyim, ararsın belki...
İki yanakta iki masum buse; biri eski sevgiliye, diğeri onunla birlikte yitip giden maziye...
"- Kimdi o amca anne?.."
Yüreğinizde belli belirsiz bir iç çekme ve aklınızda hınzır bir soru işareti:
"Acaba?.."
* * *
Aliye ile Ramazan'ın aşk hikayesinde buna benzer bir hüzün gizliydi. Gerçi öyküleri, önce
haklı olarak bir "tıp rezaleti" olarak yansıdı Milliyet'in manşetine...
Ancak Ayşegül Aydoğan'ın dünkü haberi en az ilki kadar hazindi:
Polis memuru Ramazan Bey, ögretmen Aliye Hanım'a 1954'te Karabük'te evlenme teklif
etmiş. Annesine bakmak zorunda olduğundan kabul edememiş Aliye... Bir başkasıyla
evlenmiş Ramazan... Üç çocuğu olmuş, ancak Aliye'yi hep aklında, göğsünde saklamış.
Gün gelmiş, eşi göğüs kanserine yenik düşmüş. Ailesi "3 çocukla bir başına baş edemezsin, evlen"
diye tutturmuş. O da"Yıllar önce bir sevgilim vardı, evlenirsem onunla evlenirim" demiş.
17 yıl sonra gençliğinin Karabük'üne dönmüş ve Aliye'nin peşine düşmüş. Ögretmenlik
yaptığı okulda bulmuş onu... Müdürün odasında beklemeye koyulmuş. Aliye odaya girip
de eski aşkını karşısında görünce şaşkınlıktan dışarı kaçmış. 17 yıl önceki teklifi yinelemiş Ramazan:
"- Evet" demiş bu kez Aliye ögretmen...
* * *
28 yıl evli kalmışlar. İkinci baharı yasamışlar. Malum, ikinci bahar, "son"bahardır.
Orada aşk, hayatla cilveleşmekten çok, hayat denilen çileyi birlikte göğüslemektir.
71 yıllık yorgun kalbi teklemiş bir gün Aliye'nin... Ramazan bir ambulansla hastaneye
yetiştirmiş eşini... Kabul etmemişler, paraları yok diye... Sonra bir baskasına... yine ret...
Aliye Hanım ölümün eşiğinde duyuyormuş Ramazan Bey'in çırpınışlarını;
"Allahım bunlar ne yapıyor" diye ürperiyormuş. Ramazan Bey'se "ilk göz ağrım gidiyor" diye
sızlanıyormuş için için... "Ona bir şey olursa ben ne yaparım?.."
Sonunda Ramazan Bey'in yeğenlerinin parasıyla bir özel hastaneye yatırabilmişler. Fotoğrafı vardı
dünkü Milliyet'te... Aliye Hanım yatakta; Ramazan Bey başucunda... sağ eli sımsıkı eşinin avucunda...
* * *
"İlk bahar"da çoğunlukla imkansızlıktır aşkı filizleyen, besleyen; "son bahar"daysa fedakarlik...
Bugün Dünya dergisinde vardı; çocuklara "Aşk nedir" diye sormuşlar. Şöyle demiş afacanlardan biri:
'' Annanem sırtından hasta olmuştu. Eğilemediği için ayaklarına oje süremiyordu. Dedem devamlı
elleri titremesine rağmen annanemin ayaklarına oje sürüyordu. Bence aşk budur"....
Öyle tesadüfler vardır ya:
Bir otobüs durağında poşetlerle beklerken, rastlasırsınız aniden...
"Bu o..." diye içiniz titrer.
Bir zamanlar yüreğinizi yakan aşık, sarkmış göbeği, ağarmış saçlarıyla karşınızdadır...
İki elinde iki çocuk...
- Nasılsın?
- iyiyim... Ya sen?...
- Kızın amma da büyümüş... Benim de var 10 yaşında...
- Annen, baban?...
- Babamı kaybettik. Annem hasta...
- Mutlu musun?
Sessizlik...
- Telefonumu vereyim, ararsın belki...
İki yanakta iki masum buse; biri eski sevgiliye, diğeri onunla birlikte yitip giden maziye...
"- Kimdi o amca anne?.."
Yüreğinizde belli belirsiz bir iç çekme ve aklınızda hınzır bir soru işareti:
"Acaba?.."
* * *
Aliye ile Ramazan'ın aşk hikayesinde buna benzer bir hüzün gizliydi. Gerçi öyküleri, önce
haklı olarak bir "tıp rezaleti" olarak yansıdı Milliyet'in manşetine...
Ancak Ayşegül Aydoğan'ın dünkü haberi en az ilki kadar hazindi:
Polis memuru Ramazan Bey, ögretmen Aliye Hanım'a 1954'te Karabük'te evlenme teklif
etmiş. Annesine bakmak zorunda olduğundan kabul edememiş Aliye... Bir başkasıyla
evlenmiş Ramazan... Üç çocuğu olmuş, ancak Aliye'yi hep aklında, göğsünde saklamış.
Gün gelmiş, eşi göğüs kanserine yenik düşmüş. Ailesi "3 çocukla bir başına baş edemezsin, evlen"
diye tutturmuş. O da"Yıllar önce bir sevgilim vardı, evlenirsem onunla evlenirim" demiş.
17 yıl sonra gençliğinin Karabük'üne dönmüş ve Aliye'nin peşine düşmüş. Ögretmenlik
yaptığı okulda bulmuş onu... Müdürün odasında beklemeye koyulmuş. Aliye odaya girip
de eski aşkını karşısında görünce şaşkınlıktan dışarı kaçmış. 17 yıl önceki teklifi yinelemiş Ramazan:
"- Evet" demiş bu kez Aliye ögretmen...
* * *
28 yıl evli kalmışlar. İkinci baharı yasamışlar. Malum, ikinci bahar, "son"bahardır.
Orada aşk, hayatla cilveleşmekten çok, hayat denilen çileyi birlikte göğüslemektir.
71 yıllık yorgun kalbi teklemiş bir gün Aliye'nin... Ramazan bir ambulansla hastaneye
yetiştirmiş eşini... Kabul etmemişler, paraları yok diye... Sonra bir baskasına... yine ret...
Aliye Hanım ölümün eşiğinde duyuyormuş Ramazan Bey'in çırpınışlarını;
"Allahım bunlar ne yapıyor" diye ürperiyormuş. Ramazan Bey'se "ilk göz ağrım gidiyor" diye
sızlanıyormuş için için... "Ona bir şey olursa ben ne yaparım?.."
Sonunda Ramazan Bey'in yeğenlerinin parasıyla bir özel hastaneye yatırabilmişler. Fotoğrafı vardı
dünkü Milliyet'te... Aliye Hanım yatakta; Ramazan Bey başucunda... sağ eli sımsıkı eşinin avucunda...
* * *
"İlk bahar"da çoğunlukla imkansızlıktır aşkı filizleyen, besleyen; "son bahar"daysa fedakarlik...
Bugün Dünya dergisinde vardı; çocuklara "Aşk nedir" diye sormuşlar. Şöyle demiş afacanlardan biri:
'' Annanem sırtından hasta olmuştu. Eğilemediği için ayaklarına oje süremiyordu. Dedem devamlı
elleri titremesine rağmen annanemin ayaklarına oje sürüyordu. Bence aşk budur"....
Ynt: Aşkı Bilmeyenlere... [gercek Bir Ask Hikayesi] By: Mavi_Kiyamet Date: October 08, 2010, 05:48:05 PM
çok anLamLi
tesekkürLerYnt: Aşkı Bilmeyenlere... [gercek Bir Ask Hikayesi] By: cadı_kız Date: October 08, 2010, 05:54:27 PM
gercek ask LeyLa iLe mecnunduR
