İzmirli radyocu ve şair Alican Sofu’nun ikinci kitabı.
Bir ilişki biter. Gölgesi kalır.
Aşk artık tek kişilik bir tutsaklıktır.
“Unutacağım…”
“Unutmalıyım…”
Kâr etmez. Gitmez. Unutturmaz kendini. Etrafına bir parmaklık örer gibi kalır.
Kaç çentik sürer bu mahpusluk bilinmez ama duvardan silinse, yürekte izi kalır.
Alican Sofu yine ortaklarıyla dertleşiyor. Aşktan, hayattan, unutmaktan, hatırlamaktan, şiirden, dertten ve devadan dem vuruyor.
Acı, bir süre sonra alışkanlık haline gelip, “Toparlamaya gerek yok. Ben böyleyim,” evresine dönüşür. Hayatın zehir zemberek bir hâl alır ve sen bu durumun kişiliğinin bir gereği olduğunu düşünürsün.
Korkman gereken en tehlikeli durum bu işte ortak...
