Kısa, mavi bir iş gömleği ve pas rengi bir etek giymiş genç bir kız, açık bir pencerenin önündeki masada yan dönmüş
oturuyor. Gözleri inci tanesi gibi. Odanın içine dökülen güneş ışınlarının ılıklığıyla nemlenmiş bir boyun, balmumundan yapılmış gibi duran ellerin aylaklığı ve tablodaki kızın henüz zulmün ya da bilgeliğin izlerini taşımayan eşsiz profili. Resme hakim olan sümbüli bir hüzün, kızı baştan ayağa boyuyor ve Vermeer’in fırçasından çıkmış hüzün renkli kızı yaratıyor.
İşte bu tablo, zamanın içinde, Hollanda topraklarında elden ele dolaşırken, kendi kaderini de duvarlarında asılı durduğu evlerde yaşayan insanların kaderleriyle örüyor. Geçmişiyle hesaplaşan bir adamın, hiçbir şeyi olmayan ama kalbi sevgiyle dolu bir kadının, çaresiz bir genç kızın ve önyargıların kurbanı iki aşığın acılarına ortak oluyor. Tablodaki kızda kendilerini bulan bu insanlar, ona tutkuyla bağlanıyorlar ama hiçbir zaman onu elde tutamıyorlar. Hüzün renkli kız gibi, ona ebediyen sahip olamayan insanlar da, özlemin ve acının çerçevelediği bir sona doğru sürükleniyorlar.
