Mustafa Kemal Atatürk, 1933’de General Mac Arthur’a;
“Tanrı izin verir, yaşarsam Musul, Kerkük, Kıbrıs ile 12 Adaları geri alacağım. Selanik’te içinde olmak üzere, Batı Trakya’yı yeniden TÜRKİYE sınırları içine katacağım” diyordu…
10 Şubat 1947de güney batı Ege’de bulunan On İki Adalar konusunda İtalya ile barış görüşmeleri başladı. Toplantıya Çin, Fransa, İngiltere, Somali, İrlanda, Sovyetler Birliği, Avustralya, Belçika, Yeni Zelanda, Brezilya, Habeşistan, Yunanistan, Hindistan, Kanada, Polonya ile Türkiye “ilgili ülke” olarak çağırıldı…
O çağda, Türkiye’nin yönetiminde İsmet Paşa vardı. Ne var ki Türkiye, İtalyan’larca el konulmuş adaları geri alması gerekirken, anlaşılamaz bir biçimde İnönü ile Recep Peker yönetimi görüşmelere katılmak istemediğini belirtti. Adaları almak için bir istekte de bulunmadı…
Durum böyle olunca, antlaşmanın 14. maddesi uyarınca adalarda oturanlarda uyruk sayım yapılmasına gerek görülmedi. Bunun üzerine, bütün adalar Yunanistan’a verildi. Yunan bu adalar için bir kurşun bile atmadı. Bu olağan üstü fırsat, kaçırılmış ve Atatürk’ün Ülküleri de rafa kaldırılmış oldu…
İlginç bir not; Lozan antlaşmasında Türkiye’ye bırakılan “Limni” Adası, kaydı tutan Türk görevliler tarafından unutularak yazılmayınca Limni Adası kağıt üzerinde Yunanistan’a bırakılmış oldu. Böylece aptallık yüzünden Limni’yi Yunanlılara hediye etmiş olduk!
