Ortada Tutacak Bir El Olmuyor By: Mavi_Kiyamet Date: January 30, 2013, 12:29:48 AM Nereye aitse oraya dönüyor insan sonunda. Hep biliyorsun içten içe gideceğini sevdiklerinin, aslında biliyorsun da, gizliyorsun… Kimseden değil, kendinden ve insan en çok kendine yalan söylüyor.
Kendinden başkasına güvenmemen gerektiğini öğreniyorsun zamanla, herkesin yalan söyleyebileceğini ve özünde bunların hiçbir önemi olmadığını. Kendinin de ne kadar az olduğunu, azdan öte yok olduğunu anlıyorsun.
Egonu eziyorlar önce, sonra gururunu, bir tek onurunu tutabilirsen elinde, ona sarılıyorsun. Yaşamanın anlamını düşünüyorsun, sonra anlamından çıkıyorsun anlamsızlığını düşünüyorsun. Anlamsızlığı da tüketiyor kendini bir gün, sen kendinden daha ötede bir yere yanaşıyorsun.
Daha büyük bir sevda arıyorsun içinde, daha büyük ve güçlü bir sevda; bulamadıkça kendini karalıyorsun. Bütün karanlıklar, gece değil gündüz vakti çöküyor odana çünkü gecenin endişesi vuruyor gündüz vakti başına.
Neler olacağını düşünmekten, endişelenmekten, üzülmekten kaçırıyorsun güneşi ve sana hiç ışık vurmuyor.
Nereye aitse oraya dönüyor insan sonunda. Kötülüğüne, iyiliğine veya Araf’ına; nerede takıldıysa ruhu, oraya dönüyor, onu buluyor. Buldukları hep istedikleri olmayabilir ama nereye aitse ruhun, kalbin orada tekrar kök salıyor.
O yüzden kendinden başkasına güvenemiyor insan. Kendinden başkasının elini tutamıyor. Ortada bir el de olmuyor zaten…..
Gece veya gündüz, hangi zamanda yaşanırsa acı kendini kan kırmızı düşlerde vuruyor. Acıdan daha büyük yalnızlıklar gelip çalıyor kapıları, kapılar da bazen açılmıyor. Hani der ya şarkı kardeşin duymaz, eloğlu duyar diye; bir gün o eloğlu da gerçekten duymuyor çünkü elin oğlu oluyor.
O yüzden kendinden başkasına güvenemiyor insan. Başka bir kadere geçmek istiyor ama geçemiyor. Bazen her şey kilitleniyor. İşte tam o anda, yani en dibe battığın anda, yukarı çıkmak için ayağını o dipteki taşa vurmak, oraya vurarak güç almak gerekiyor.
Ne zaman bir gün geceye dönse, ardından mutlaka güneş açıyor. Sadece buna inanarak yürümeli insan hayatta. Her gece öyle veya böyle bitiyor. Güneşi görmek sadece sabır meselesi ama gündüz karanlıkta oturanlar, kalbinde perde açmayanlar oluyor.
