Kırgınmış By: elze Date: May 11, 2012, 02:43:47 PM
Kırgınmış
Bir mektup okudum yürek dağlayan
Ustam havadaki kuşa kırgınmış.
Hilesiz hurdasız rızık sağlayan
Kendi özündeki işe kırgınmış.
Sözünü savurup kalbini iten,
Ardına bakmadan, evinden yiten,
İçinde gizlenip, burnunda tüten,
Yorgun dizindeki eşe kırgınmış.
Bu benim Üstadım, bu koca yaren,
Yüreği pırlanta, özlere eren,
Kara gecelerde ışığı gören,
Yeşil gözündeki şişe kırgınmış.
Kalmamış hem düşü, hem de hevesi,
Sözler savuruyor sırlı nefesi,
Hüzüne çakılmış şakıyan sesi,
Ömrün güzündeki yaşa kırgınmış.
Sinesi parçalı bedeni yorgun,
Ağlayan gözünün yaşları durgun,
Felekten yediği kaçıncı vurgun,
İzan közündeki başa kırgınmış.
Ağlarken tekliğe yüreği inler,
Gözleri hıçkırır, kulağı dinler,
Sarmış bedenini devasa kinler,
Dudak gizindeki dişe kırgınmış.
Değdi mi Üstadım sana ayağı,
İstiyordun azar ile dayağı,
Görünüşün fakir halin bayağı,
Hayal izindeki düşe kırgınmış.
Ustam yeter artık, ağıt ne yarar,
Dengeni yitirme, fazlası zarar.
Birisi mektup da bak ki ne arar,
Sevda nazındaki peşe kırgınmış.
Zekeriya DUMAN
