Dil Ve Konuşma Güçlüğü Eğitimlerinde Kullanılan Yaklaşımlar By: -o_o-GökhaNur-o_o- Date: April 02, 2012, 01:16:46 AM Dil ve konuşma güçlüğü çeken çocukların eğitimlerinde kullanılan farklı yaklaşımlar vardır. Bunlardan bazıları; Sağaltıcı yaklaşım, Doğal Yaklaşım ve Bütüncül Yaklaşımdır. Sağaltıcı Yaklaşım: Bu yaklaşımdaki amaç, iletişim kurabilmesi için çocuğa uygun dil biçimlerini, doğru yapıları ve söz dizimini öğretmektir. Sağaltıcı yaklaşımda eğitici ortamın bazı özellikleri vardır: - Öğretim ortamında çoğunlukla çocuk ve terapist vardır. - Öğretimle ilgisi olmayan bütün uyaranlar, rahatsız edicilikten arındırmak amacıyla, öğretim ortamından kaldırılmıştır. - Öğretilecek beceriyle ilgili uyaranlar ( İpuçları, araç gereçler vb.) amaca uygun şekilde dikkatlice seçilir. Bu yaklaşımda çocuğun ve öğretmenin davranışları programın amacına uygun olarak önceden belirlenmiştir. Örneğin kullanılacak yaklaşım çocuğun tepkileri, doğru ve ya yanlış tepkiler alındığında neler yapılacağı çalışma öncesinde belirlenmiştir. Öğretim süreci oldukça yapılandırılmıştır. Öğretimin oldukça kontrollü bir ortamda gerçekleşmesi ve bu koşullarda çocuğun dili kullanması neredeyse zorunlu hale gelmesi nedeniyle hedef becerileri çalışabilmesi için sınırsız iletişim olanağının olması sağaltıcı yaklaşımın yararlarıdır. Ancak sağaltıcı yaklaşımın bazı sınırlılıkları da vardır. Hedeflenen tepkiler işlevsel olmadığı gibi doğal ortamlarda kullanılan örnekler gibi de olmamaktadır. Ayrıca uyaran kontrolü terapi ortamından doğal ortama taşınamamaktadır. Çocuk terapi ortamında öğrendiği becerileri doğal ortama genelleyememektedir. Doğal Yaklaşım: Sağaltıcı yaklaşımın sınırlılıklarına karşı alternatif olarak geliştirilmiş bir yaklaşımdır. Dil ve iletişim becerilerinin öğretilmesi, doğal çevrenin iletişimi cesaretlendirmesi ve çocukla iletişime girecek kişilerin iletişimi kolaylaştırmaları gerekmektedir. Bunları sağlayan yaklaşıma doğal yaklaşım denir. Doğal yaklaşımı benimseyen öğrenim tekniklerinin amacı, iletişim becerilerini öğrenirken ve dil edinirken normal çocukların kullandıkları süreçlerden yararlanarak, dil ve iletişim becerilerini, dil ve iletişim sorunu olan çocuklara öğretmektir. Bunun için çoğunlukla çocuğun doğal ortamları kullanılır. Doğal dil öğretim teknikleri şunlardır: * Fırsat Öğretimi: Tesadüfî olarak gerçekleşen doğal bir ortamda yetişkin ve çocuk iletişiminin gerçekleşmesi amacıyla çocuğa şans tanımaktır. Yetişkin, çocuğun herhangi bir nesneyi istemesini ya da kendinden bir şey için yardım isteyeceği anı bekler. Çocuğun yaş ve becerisine bağlı olarak bu isteme sözel ya da sözel olmayan ( İşaret etme, ağlama vb.) şekilde gerçekleşir. Çocuk iletişimi başlattıktan sonra “Ne istiyorsun?” gibi sözel ifadeler kullanarak çocuğun başlattığı konuyu genişletmesi sağlanmaya çalışılır. Yetişkin, bazı durumlarda çocuğa model olabilir. Çocuk ifadesine devam etmezse sorgulayıcı bir ifadeyle bakılabilir ya da sözel ipucu verilebilir. Çocuğun uygun tepki vermesi sonucunda, yetişkin tepkinin doğruluğunu onaylamalıdır ve çocuğun iletişimin başında istediğini vermelidir. * Bekleme Süreli Öğretim: Bu öğretim tekniği birkaç aşamadan oluşur. Ortam, dil ve iletişimin sağlanması için düzenlenir. Örneğin, onun sevdiği bir oyuncak ulaşamayacağı bir yere konur. Çocuk iletişime başlayana kadar yetişkin konuşmaz ve çocuğa bir metreden fazla yaklaşmaz. Ancak bir şeyler bekliyormuş gibi çocuğa bakar. Çocuk hiçbir şey söylemezse, kısa süreli olarak ne istediğini sorar gibi çocuğa bakarak biraz daha bekler. Bu süreç çocuk iletişimi başlatana kadar devam eder. Çocuk iletişimi başlattığında yetişkin çocuğun istediği her ne ise onu verir. * Tepki İsteme Modeli: Dil becerilerinin bire bir öğretim düzenlemesinden, sınıf ortamına genellenmesini sağlamak amacıyla geliştirilmiş bir modeldir. Bu model yetişkinin çocuktan tepki istemesine veya model olmasına dayanır. Tepki istemenin amacı, çocuğun mümkün olan en az yardımla doğru tepki vermesine yardımcı olmaktır. Bu model daha çok yetişkinin iletişimi başlattığı bir modeldir. Öğretmen çocuğun oynamak isteyeceği, ilgi çekici materyaller sağlayarak çocuğun dikkatini çeker. Çocuk materyallerden birine yaklaşır ve ilgilenirse “Bunun ne olduğunu söyler misin? ya da “Hangisini istiyorsun?” gibi sorular sorarak çocuktan tepki ister. Öğrencinin doğru tepkisi anında ödüllendirilir ve nesnenin öğretmenin elinde olması durumunda çocuğun nesneyi almasına izin verilir. Çocuk doğru tepki vermezse öğretmen model olur.”Ne istediğini tam olarak söyle” gibi yönlendirmede bulunur. Yönlendirme sadece öğrencinin yanlış tepki verdiğinde ya da tepkisiz kaldığında yapılır. - Bütüncül Yaklaşım: Bu yaklaşımın dayandığı ilke, bilginin en iyi öğretiminin bütün, anlamlı ve kişiyle ilgili olarak sunulmasıdır. Çocuklar dili parça parça değil, doğrudan dil bakımından zengin bir çevre içinde ve bir bütün olarak öğrenirler. Dil, kişinin sosyal ve kültürel yaşantısından etkilenir ve bunlara bağlı olarak değişir. Sözel dil doğal ortamında ve bir bütün olarak öğrenilir. Bütünün kavranması parçaların öğrenilmesini kolaylaştırır.Bütüncül dil yaklaşımı klinik ortama uygulandığında üç aşamada düşünülmektedir. Birinci aşama çevre düzenlemesi, ikinci aşama çocuğa iletişim olanaklarının sağlanması ve üçüncü aşama çocuğun iletişimsel girişimlerine doğal sonuçlar sağlanması. Bu aşamalar sınıf ortamına ve küçük gruplara da uygulanabilir. Bütüncül yaklaşımdaki aşamaların uygulanışına örnek verecek olursak; Birinci Aşama Çevre Düzenlemesi: Çocuğa “Kül kedisi” öyküsü okunabilir. Daha sonra öyküde geçen karakterlerin resimleri yapılabilir. Her karakter için maskeler veya çomak kuklalar hazırlanabilir, öykü dramatize edilebilir. İkinci Aşama Çocuğa İletişim Olanaklarının Sağlanması: Terapist çocuğa yönerge vermek yerine çocukla konuşur ve küçük grup ortamlarında çocukları birbirleriyle konuşmaya güdüler. Çocukların görüşlerini oluşturmalarına yardımcı sorular sorar. Örneğin “ Sanırım, üvey annesinin külkedisine, kendi kızlarına davrandığı gibi davranmaması kötü bir davranıştı. Külkedisi sizce ne hissetmiştir?”. Özellikle bağlaçlar gibi ilişkisel ifadelerle genişletme yapmasını ister. Örneğin “Külkedisi koşarak balo salonundan uzaklaştı. Koşabildiği kadar……..”der ve cümlenin devamını çocuğun tamamlamasını bekler. Üçüncü aşama Çocuğun İletişimsel Girişimlerine Doğal Sonuçlar Sağlanması: Çocuk mesajının alındığını veya bir iletişim hatasının olduğunu ve düzeltmesi gerektiğini bilmelidir. Bu durumda iki türlü sonuç çıkar; olumlu sonuçlar ve düzeltme için istekler. Olumlu sonuçlar çocuğa mesajın alındığını bildirir ve bir geri bildirim sağlayabilir. Geri bildirimler onaylama, genişletme, başka türlü ifade etme olabilir. Örneğin, “Çocuk: Külkedisi balo salonundan kaçtığı için aptal.”dediğinde “Yetişkin: Sen onun aptal olduğunu düşünüyorsun; ama ben onun için üzülüyorum.” der. Düzeltme istekleri ise çocuğun mesajın bazı yönlerden doğru ya da uygun olmadığını anlamasını sağlar. Örneğin, çocuğun dinlemediği zamanlarda çocuğun eline hafifçe dokunarak “Tekrar söyle” demek, onun iletişime tekrar geçmesini sağlayacaktır. Bazen de ifadesinde bir eksiklik olduğunu anlamasını sağlayıcı sorular yöneltmek çocuğun diğer insanlar tarafından anlaşılmadığını anlamasını sağlar. Örneğin, “Çocuk: Külkedisi kaçtı.” dediğinde “Yetişkin: O gitti ha? Kaçtı mı?” diyerek anlaşılabilmesi için daha fazla bilgi vermesi gerektiği belirtilmiş olur. Önleme Gelecek kuşakların özürsüz olması, konuşmalarının düzgün olması istenen durumdur. Bunun için önlemlerin bilinçli alınması gerekir. Dil ve konuşma güçlüklerinin bir kısmı yapısal bozukluklar nedeniyle oluşmaktadır. Bu sağlıkla ilgili bir sorundur. Yapısal bozukluklar, doğum öncesi, doğum ve doğum sonrasında oluşan hastalıklar, travmalar, beslenme bozukluğu gibi nedenlerden oluşmaktadır. Sağlıklı büyüme ve gelişme için alınabilecek her türlü önlem yapısal nedenli konuşma özrünün oluşmasını azaltacaktır. Hastalık, işlev bozukluğu ve organ eksikliği olmadığı halde oluşan konuşma özürlerini önlemede ise konuşma gelişimi dönemlerinde uygun ortamlar hazırlanmalı, yetişkinler iyi model olmalıdır. Psikolojik ortamlar uygun düzenlenmeli, aile içi problemler gerekirse uzman yardımı alarak çözülerek yok edilmeli ve çocuğun yaşıtlarıyla iletişim kurmasına fırsat verilmelidir. Çocuk konuşurken nasıl konuştuğuna değil ne anlatmak istediğine yoğunlaşılmalıdır.
