Araf gibi, arada gibi, sonsuzluk gibi… Belki de burası kayıp sevdalar ülkesidir. Haritada görünmeyen, sınırları belirsiz bir yerde, sokaklar boyu gidiyorum.
Aklımın mı, kalbimin mi, ruhumun mu oyunu bu? Hepsi bir rüya mı? Zihnimin içinde mi yürüyorum, yoksa başka bir kalbin içine mi sızdım?
Her şey karışık.. Yollar birbirine çıkıyor. Labirent de değil! Hangi yöne koşsam, dönüp kendimi buluyorum. Aşk gibi!
Aşkın işi de bu değil mi? Kendini buldurmak içinde, kendine rağmen başkası için var olacağını bildirmek, kendinden vazgeçmeyi öğretmek…
Bir yerlerde kayboldum, bir sevda ülkesinde. Her şey benim dışımda, benden habersiz, bana rağmen yürüyüp gidiyor.
Ellerim sanki benim değil, cümlelerin bile aklıma nasıl geldiğini bilmiyorum. Bu akıl benim mi, ondan bile emin değilim. Güvendiğim tek şey, yüreğim!
Ve bu gece her şey ne kadar karanlık, ne kadar ıssız kaldığım bir soğuktayım.. Üşümeden nasıl anlar insan soğuk olduğunu? Her yanı buz kesmiş gibi ama ben hissetmiyorum.
Bir aşk uğruna harcanmış bir ömrün ardından bakıyorum. Çok sevdiğim bir gözün, çok aşık olduğum bir gönlün uğruna verilmiş, her seferinde yeniden güvenilip denenmiş bir sevda…
Burada hiçbir yol bir yere çıkmıyor gibi, burada aslında hiç yol yok gibi! Gece ve sessizlik birbirine karışmış. Bir tek yüreğinden sorumlu insan ve ne kadar sevebildiğini sayıyorlar, burada kimse ne kadar paran olduğuyla ilgilenmiyor.
Bir sevda ülkesinde kayboldum. Adını bile bilmediğim, sadece orada olmam gerektiğini hissettiğim bir yerdeyim. Ama hiçbir yerdeyim.
Candan Ünal
