Her seferinde yeniden, en baştan, sil baştan, yok yapamam…. Gücüm yok, zamanım yok, sabrım yok, halim yok… Sürekli oradan oraya koşamam!
Hep yeni bir ilişki, her defasından silip olan biteni en baştan başlamaya mecalim yok. Tanışalım, her şey en başa sarsın. Adın ne, adım ne? Of! Daha isimler bile bilinmiyorken, vallahi yapamam.
Anlamıyorsunuz ama inanın çok yorgunum.
Kabul ederim canım, ne var, yalnız kalırım, yalnızlığımla mutluyum. Oh, ne güzel hayat! Eve gelince haldır haldır yemek hazırlama telaşı yok, adamın donarlını yıkama çilesi yok, dışarı çıkmak için kimseye haber vermek zorunluluğu yok, daha ne isteyeyim?
Bulaşıkları canımın istediği zaman yıkama özgürlüğü, çamaşırları son bluz kalana kadar yıkamama seçeneği, akşam yemeği dışarıdan söyleme lüksü, daha ne olsun?
Eve iki televizyon almak zorunluluğu yok, hatta televizyon açmak zorunluluğu da yok; Erman Toroğlu senin, Ahmet Çakar benim sabaha kadar gereksizce uzun yorumları dinlemek mecburiyeti yok.
Yatağın bir tarafında yatmak, cep telefonunu sürekli açık tutmak, gece gelen mesajlara kafayı takıp sabaha kadar için içini yemek yok.
Pazar sabahı uyanınca kahvaltı bekleyen biri, her akşam geldiğinde çorabını salona atan biri, alışverişe gitmek gerektiğinde surat asan biri yok.
Bunları yapan biri olmayınca, doğal olarak; bir çocuk doğursana diye başımın etini yiyen biri yok. Ayrıca sabaha kadar neden ağladığını bilmediğin ama bir türlü susmayan bir bebek, aşı tarihleri, büyüdükçe artan dertler, o var diye dayanılmaz bir evliliği yürütme çilesi de yok.
Eteğimin boyuna karışan, kilo aldım diye yüzüme bakmayan, sevişmek istemedi diye kadınlık egomu kıracak biri de yok. Ayrıca ihanete uğradım mı diye paranoyak şüpheler, çorbanın tuzu az olmuş diye kavga çıkaran asabi bireyler, bir akşam tiyatroya veya operaya gitmek istediğimde bana itiraz edecek biri de yok.
Bu yüzden her seferinde yeniden başlayamam. Zaten çok yorgunum bitip bitip başlayan ve hep aynı filmi seyrediyormuş gibi hissetmeme neden olan ilişkilerden yorgunum. Adam yok, dert yok!
Fakat yalnızlık var, evde geceleri sessizlik var, herkesin çift gittiği davetlere tek başına katılmak var, bir omuz aradığında kendi omzuna yaslanmak zorunluluğu var, hep dik ve güçlü olmak mecburiyeti var, yalnızlıkla yaşamaya alışma mecburiyeti var, var, var, var………
Candan Ünal
Ynt: Her Seferinden Yeniden! By: ecre Date: January 12, 2012, 01:53:10 PM
payLasım için teşekkürLer
