Issız kaldı sen gidince her yan, her tarafa soğuk bir sis çöktü şu Ağustos akşamında. Neden sendelediysem salondaki o kanepenin yanında, düştüm, elim acıdı. Baktım kalbim daha çok acımıştı, kalktım.
Sensizliğe takılı kalmış aklım, bunu fark edince suratıma bir tokat çaktım. Hayat böyle mi geçecek? Kendime kızdım, hatta biraz bağırdım. Gidenin ardından yas tutacak kadar ömrüm olduğunu bana kim söyledi?
Kendine gel diye söylendim bayağı, sonra gülümsedim. Yokluklara takılmaya alışmışız. Sahip olmadıklarımıza özenmekten, elimizdekilerin kıymetini bilmeyi unutmuşuz. Oysa benim elimde anılarım var!
Elbette daha güzel olurdu birlikte yaşasaydık, birlikte yaşlansaydık… Biraz daha anı biriktirseydik hatırlanacak, eskirse veya kirlenirse diğerleri diye, cebimizde biraz daha anı tutsaydık ama olmadı, ne yapalım?
Ben bugün aklımı yokluğundan çekip, varlığının yanına koydum. Sensizliğe ağlamak yerine, senden öğrendiklerime sevinmeye başladım. Sen olsan da, olmasan da yürüyecek bir ömürde, uzun uzun arkandan ağlamayı hicap saydım. Yokluğunu rüzgara bıraktım..
