2 Temmuz 1993... Sivas'ta Madımak Oteli'nde kalan onlarca aydın ve sanatçı, otelin etrafını saran gerici güruh tarafından gerçekleştirilen ve saatler süren saldırıda kurtarılmayı bekledi...
Saatler geçti... Benzin bidonları getirildi, ateş yakıldı... Televizyon kameraları olayları kaydederken, 33 can yanarak ve dumandan boğularak yaşamını yitirdi.
3 Temmuz 1993... Bu akla ve vicdana sığmaz katliam karşısında ne yazacağını bilememe hali gazetelerin manşetlerinden anlaşılıyordu. Ankara'ya sadece birkaç saat mesafede, polisin ve jandarmanın gözleri önünde yaşanan katliamı aklamak için ne yazılabilirdi?
4 Temmuz 1993... Şaşkınlık atlatıyılor. 3 Temmuz'da katliamın göz göre göre nasıl gerçekleştirebildiğini soran Ilıcaklar'ın Tercümanı harekete geçiyor... Nazlı Ilıcak köşesinden sinyali vermiş: Alenen dinsizlik propagandası yapılır, insanların kutsal inançlarına dil uzatılırsa bu olur... Yani canlı canlı yakılır... Bu satırları, herşeyden önce kendisine "insan" diyen biri yazmıştı.
Zaman gazetesi... Zamane demokratı... Gerici güruhun "insan yakma ayininde" İngiliz parmağı arıyordu. Geleneklerini iyi biliyorlar, ne diyelim... Yıllar geçince Ergenekon'u keşfettiler de İngiliz dostlarına günah kıymaktan kurtuldular: "O İngiliz parmağı" oldu "Ergenekon tertibi"... Bir tek gözü dönmüş gericilere laf edemediler...
Hürriyet gazetesi... O zamanlar düzenin "sağduyusu"ydu. Ertuğrul Özkök, bir Nazlı Ilacak değildi. Onun seslendiği gericilere karşın kendisi, katliam karşısında şoke olan orta sınıfa katliamın gerekçesini, Türkiye'nin içinden geçtiği hassas günlerde halkın hassasiyetleriyle oynamanın tehlikesini anlatıyordu.
Tarih bu satırları yazanları bir bir kaydetti, hiç unutmayacak... unutulmayacak....
Hürriyet gazetesi:
