Bir sevdadır İstanbul. Yüzüne dokunmaya, gözlerine bakmaya korktuğum. Ne bitmiş ne de bitmeye yüz tutmuş bir sevdadır.
Gezmeyi özlemişim. Boğaz’ın sakin dalgalarını dinlerken, Süleymaniye’den Hisarlar’a kadar gözlerimi boyarken. Görmeyeli göz zevkimi de yitirmişim. Evet. Bir yalan içerisinde dönerken kendimi kaybetmişim.
Martı seslerinden yoksun, serin bir bahar rüzgârının bolluğunda kaybettim kendimi İstanbul’da. Resmini çekmek geldi içimden İstanbul’un şehvetinin ve şehvetle öpüşen sevgililerin. Vazgeçerek kameramı çantama koydum. Bencillik ettim, bu zevk sadece içimde dursun dedim.
O bitmiş denen sevdanın eski tanıklarını da gördüm. Eski model insanlar, eski model aşklarını yine eski model bir mekanik aşk yuvalarında aşkların kenti İstanbul’da zamana karşı dimdik tutmaya çalışıyorlardı. Birlikte sarf edilen aşk sözleri ve yâd edilen eski günler. Hepsini gördüm. Hepsini sindirdim içime birer birer.
Bir kilometresinde kendimi keşfettim Boğaz’ın. Beylerbeyi’nden Üsküdar’a kadar dünü de gördüm bugünü de. Kim demiş Dünya’nın çivisi, İstanbul’un cılkı çıktı diye. Alın işte hepsi yerinde. Modernleşen zamanla aşklar da modernleşse de kimse inkâr etmesin; isteyen görebilir İstanbul’un nostaljisinin keyfini.
Kah vapurlara bakarak, kah dalgaları seyrederek. Onlar eskidir ve bize zamanı sızdırırlar, kah gözyaşı ve çığlıklarla, kah sevinç ve ünlemlerle.
Varsa aksini ifade eden beri gelsin. Doğruyu bulalım…
alıntıdır.
Bahar geldi; aşık olmak lazım
