Kurtlanmış yalnızlığıma tuz basıp içimdeki kapıların sürgüsünü çekerken
Mevsimine düşman nice sonbaharlar gövdemde ağlıyor.
Gökyüzüyle sarmaş dolaş öpüşen gözlerimde şimdi toprak kokusu
Avuçlarıma kurak tarlalar oturmuş sanki
Hangi yağmurun damlasına sokulsam kırgın.
Öksüzlük kadar sancılı artık;
Paslı yıldızların altında yüreğimin uçurumlarından çelme yiyip
Ağzıma bulaşan çamurların sözlerime duvar oluşu..
Zilâl
Yüreğimin ortasına çakılı kurşunlar fidan verdikçe
Her düşüm intihar.
Ki;
Parmak uçlarıma konan serçeleri
Gözyaşlarıma birikmiş özleminle vururken eksiliyorum.
Cinayetlerimi tetikliyor yokluğun
Cinnet saatlerinde sarhoşluğumsun.
Kimi zaman;
Sus! Diyor
Karanlığıma gelip
Kanıma kül basarken damarlarımı gün ışığına aç bırakan Çingene
Oysa;
Hücrelerime uzanan yollarda adımların kaldı
Çelimsiz gülüşlerimle yetinemiyorum.
Zilâl…
Aşk kudurmuş köpek gibi ruhumu kemirirken
Kangrenlerim oldun
Ayyaş bedevilerin şişe diplerinde bıraktığı acılarla demlenirken
Soluğuma -Sen- diye sardığım yaşam kurudu.
Şimdi; ölüm dersem gel.
Hayat dersem;
S u s
Y a l v a r ı r ı m
