Kan Kaybı.. By: exilant Date: March 29, 2009, 12:23:47 PM Suç bizdeydi aslında.. Söyleyenlerin adam olmadığını anlayana dek Her söylenen söze kanıp, Adam gibi adam sandık kendimizi. Düğümlenmiş boğazımızdan çıkamayan sözcükleri Yutkunduk her seferinde, Boğulduğumuz şişelerdeki sevgiliyi ararken… Kurallara uymamıştı yüreğimiz, Uyamamıştı… Sövmemiz gerekeni sevdik belki. Belki de bu yüzden ayıplandık hep, Bu yüzden büyük adam olamadık.. Sevmemiz gereken ise; -hiç- Olmadı…
Kaç kez umut bağladık Sinek valesinin ardından açılan Kupa kızına… Sevdiğimiz kız değil miydi, Fincanın karanlık bir köşesindeki kuş resmi; Az şekerli kahve telvesinden? Oysa, Hayalperest gözlerimizin üzerindeki Taşıyamadığımız o ıslaklıktı Tek somutlaştırabildiğimiz… Ve çoğu zaman can yakıcıydı bu…
Yüreğimizde canlanan hikayeye Henüz bir başlık atamamışken Son sözler yazıldı alnımıza, Ayrılık kelimeleriyle süslenip… Sonra, Tekrar tekrar okundu bu sonlar Yüreğimizi tırmalayan en tiz sesler eşliğinde. Aldırmıyorduk, Dinlemiyorduk… Ve duymamazlıktan geliyorduk her seferinde -fakat- Elde değildi, Göğsümüzün üzerine çöreklenen burkulmaya Gülüp geçmek… Yine de, ‘hoşça kal’ an bizdik…
Ve biz hatalıydık… Kendimiz kovaladık geciken sabahları Koşar adım. Karanlığa kösteklenip her düşüşümüzde, Kolumuzu,bacağımızı boşverip Kırılan hayallerimize ağladık Hıçkıra hıçkıra… Paha biçemediğimiz yalnızlıklarımızı Üç kuruşluk şaraplara sattık, Kafamız dönsün diye…
Trajik bir sondu yaşadığımız. Çok şey öğrenmiştik. Ve çok şey de yitirmiştik Büyük adam olalım derken… Ama bir nebze umudumuz vardı elbet, Zor günler için iç cebimizde sakladığımız; Son kullanma tarihleri geçmiş olsa da… Henüz herşeyin başında sanarken kendimizi Hayat, Bir bıçak gibi düşüyordu Şah damarımızın üzerine… Güçlüydük… O kadar güçlüydük ki, Herşeye rağmen mutluyduk Ve bir şekilde yaşıyorduk… Oysa; Çoktan ölmüştük kan kaybından, Bilmiyorduk…
