"Beni öldürmeyen şey beni güçlendirir" diyordu Nietche çatlayacak gibi ağrıyan başını elleri arasına alıp bedenini kırlara vurduğunda. Başı öğlesine ağrıyordu ki doktoru yasaklamış olmasına rağmen rüzgarın silip alması umuduyla gecenin bir yarısında kalkıp terli yatağından kaldığı senatoryumun bahçesinde acı içinde haykırarak koşuyor koşuyordu. Dayanılmaz boyutlara varan ağrıların söktüğü gözyaşları gür bıyıkları arasına yuvarlanırken yüksek sesle tekrarladığı düşüncelerini aforizmalar halinde elindeki kağıda akıtıyordu. Vücuduyla birlikte düşünceleri de sızlıyordu.
Sızlayan vücudum da bana sürekli kendini; aslını hatırlatıyor. Kaslar ve damarlarla örülmüş organlarla donatılmış olduğunu ah evet; et ve kemikten yaratıldığına beni yeniden ve yeniden ikna ediyor.
Etimin sızlayışına duyduğum şaşkınlığı ağrıların şiddeti bile örtemezken içimin fotoğrafını çektiler; iskeletimi gördüm! Aynadakinden farklıydı.
"Yo hayır
yapamaz bunu yapmasın bana dünya
söyleyin
aynada iskeletini
görmeye kadar varan kaç
kaç kişi var şunun şurasında?"
Şunun şurasında daha iki gün önce iyiydim. İyiydim. Yani herkes gibi. İşimde gücümde. Nasıl bir şeydi sağlıklı olmak; ağrımamak? Peki ya bu nedir; ağrı?
Yaşadığımız hayatın yalan olduğu nasıl da belli. İşte bu yüzden ağır ağır çekiliyor siliniyor gözlerimin önünden. Silikleşiyor. Hayat çekiliyor benden. Yerine ağrılar yerleşiyor. Acıklanıyorum da. Galiba öleceğim.
"Ölüm gelir ölüm duygusuna karşı saygısız
ve zeka babacan tavrıyla tiksinti verir
söz yavan kardeşlik şarkıları gayetle tıkız
öcalınmazsa çocuklar bile birden büyüyebilir"
Beni büyüten neydi var eden şimdi yavaş yavaş yitirdiğim? Yitirdiğim ve artık önemsemediğim. Ağrıtan nedir?
Zihin seyirtiyor. Dizeler imgeler resimler arasında. Dipte mayhoş kahkahalar. Hani insan ölürken hayatı bir film şeridi gibi geçerdi gözlerinin önünden? Dizeler geçiyor benim aklımdan. Beni dibe çeken yapışkan uykunun içine usulcacık sokulan ama durmayan yerinde çınlayan sıçrayan karıştıran... böylece ağrı dışındaki herşeyi gülünçleştiren dizeler.
"Elbet bir hinlik var seni sevişimde
Ey kanıma çakıllar karıştıran isyan"
Neler oluyor? İsyan mı? Başucumda duran Erbain'in hinlikleri olsa gerek bunlar. Ağrıların ardına gizlenip gelen karabasan yabanıl hayvanlar gibi abanıp üstüme karartırken herşeyi isyan duygusu en uzağımdaki değil midir şimdi benim? Raskolnikov nasıl yapmıştı? İsyan duygusunu adalet arayışını nasıl dökebilmişti eyleme? Karanlık ve rutubetli çatı katında ateşler içinde kıvranan bedenini şiir sağanağı hiç seyreltmemiş serinletmemiş miydi? Serinlik...
Bugün yengemin doğum günü. Kardeşim bir bebek bekliyor. Bir oğlan! Ya o da ağrırsa? Hayatın ölüm düşüncesiyle karşılanışı ne garip.. Ağrı korkusuyla ürperiş...
Bugün güneşin doğduğu saatlerde ağrıyla uyandım. Güneş arsız ışın kılıçlarıyla üstüme saldırdı. Takatsizdim. Annem yetişti imdadıma. Yüzümü okşadı pencereyle barıştım. Sabah serinliğindeki ses yine fısıldadı:
"Yüzümü kınından çıkaran sensin
Pencereyi getiren aklıma..."
Bir şey yapmalıyım. Ya teslim olmalı çekildiğim yere huzur içinde düşmeliyim ya da çıkmalıyım bu dipsiz kuyudan...
"Avluya çık!"
Avluyu hatırlamalıyım.
Bahçeyi.
Toprağın üstünü ve üstündekileri.
Başımı göğe kaldırmalıyım.
Bırakmalıyım güneş ılık ılık aksın bedenime.
Gözlerimi açtığım da yine görmeliyim göğü.
Silikleşen hayatı yeniden belirginleştirmeliyim.
Umursamalıyım.
Yaşamak nedir bilmeliyim.
İsmet Özel tam "Yaşamak umrumdadır" derken lafını ağzından almalıyım..
Ynt: Beni Öldürmeyen şey, Aynı Zamanda Beni Uyandırır By: sweet_witch Date: January 18, 2009, 02:46:07 PM
Bir şey yapmalıyım. Ya teslim olmalı çekildiğim yere huzur içinde düşmeliyim ya da çıkmalıyım bu dipsiz kuyudan...
