Ve bir yazı geçiyor gözümün önünden,
Bindiğim kimbilir kaçıncı İstanbul vapurunda
Deniz tutmuyor artık alıştım
Hayat da tutmuyor eskisi kadar, boğmuyor içimdeki ses alıştım ona da.
Ne kadar kitabın varsa o kadar yalnızsın diyor bir ses
Kimbilir hangi kültür meraklısı yazmış, bilir kişi diyecek bilmemişler ardından
Ne kadar yalnızlığın varsa o kadar kitapsın belki?
Yalnızlıklarım... Sevilmeli onlar.
Beni asla yalnız bırakmayacak kadar büyük bir yalnızlığım var.
Neyse, dostluk dilenmeyeceğim sizden
Vapur duruyor, buz gibi bir yazın karanlığında birkaç yolcu dökülüyor
Ben yürüyorum kaldırımda. Kaldırım soğuk.
Yine bir gece sıkıntıdan vapurda karaladığım birkaç banel laf diziliyor aklıma,
‘Baktım, yagmurlu.
Islaktın kaldırım, benim gibi yanakların.
Fakat beni sen de anlamadın.
Özentisiydin dostlarımın, sert ve soguktun.’
Yağmur başlasa diyorum, bu hüzünde yalnız bırakmasa gözyaşlarımı.
Kurak kalbimden ne kadar akacaksa uzunca bir vakittir beni terkeden o yaşlar…
Yanaklarım da kuru uzun zamandır, yağmur ağlasa en azından yüzüme.
Gözyaşlarım da yok, ne boğuyor beni.
Hayır, boğulmamalısın sen.
Sen güçlendin, sen boğulmayacaksın.
Herkesten çok sahipsin bir şeylere.
Gözaltındaki mor halkalar, konuşmamaktan yitikleşen sesin,
Bunlara sahipsin sen. Gidişlere de alışıksın.
Neyin üzüntüsü şimdi bu? Gülüşlerimin gidişi deme,
Onlar hiç gelmedi ki zaten…
Neyse. Biliyordun, üzecekti seni bu sokaklar.
Sadece seni değil. geçen gün esrar çeken yorgun adamı,
Biraz evvel yanından geçtiğin gölgeden farksız dilenen adamı,
Birçok kişiyi. Hatta martıları ve kaldırımları.
Bu soğuk kaldırımalrı…
Bazen kendimle özdeşleştiriyorum onları.
Fakat vazgeçiyorum daha sonra, onların çoğu kişisi var.
Bu hüzün onların, bu soğuk onların, bu karanlık da…
Hüzün, soğuk, karanlık bunlara sahip olamamak.
Hüzünsüz olmak iyi geliyor belki kulağa.
Fakat duygularınız yoksa,
Bu size ait olmayan soğuğun süpürdüğü karanlık gecede
Hüzünü beklersiniz saatlerce..
Gelmez o hiç.
Belki de sizinledir hep, o kadar alışmışsınızdır ki varlığına.
Yokluğu farkedilmez olur.
Sizin gibi.
Siz ve diğer insanlar.
O kadar varsınız ki onlar arasında…
Yokluğunuz daha var olurdu varlığınızdan.
Cümlelerin anlamları dolaşık birbirine yine.
Çözüp de sıralayamıyorum bir yerlere.
Neyse, gidişlerin adamıyım ben.
Cümlelerim de varsın gitsin, umrumda mı olacak sanki onların da gidişi.
Ben mutsuz muyum? Sanmam.
Birçok şey paylaşabileceğim dostlarım var mesela.
Liman ardındaki siyah ve büyük kaya.
Çok şey paylaştık onunla.
Dalgalar vurmuş ikimize de, kırığız biraz.
Fakat dayanıklıyız yine…
Ve ağlamıyoruz bir de.
Bir şey istemiyoruz ikimiz de.
Siyah sularda akıp giden gecenin ışıkları yol gösteriyor
Karanlıkta da değiliz bu yüzden.
O kadar kötü şey de değildir karanlık,
Hani uzunca bir vakit karanlıkta durunca alışır gözlerin,
İyi görür olursun.
Belki böyle daha iyi görebiliyor insan.
Eve gitmeyeceğim bu akşam.
O boş viraneye evim demek ne kadar doğruysa…
Haksızlık etmemek gerek doğrusu.
Ben de onun kadar boşum, viraneyim.
Bir şeyler barındırabiliyoruz ikimiz de.
O beni barındırıyor, ben de içimdeki fısıltıları.
Eskiden içimdeki seslerim vardı benim.
Fakat gürültü oluyordu biraz
Zaman kızdı bize, fısıltıyla konuşun dedi…
Ve biz alıştık buna da,
Tıpkı karanlıkta görmeye alıştığımız gibi.
Liman arkasında ki kaya gibi kırıktık ya biz hani.
Ne kadar kırılırsak o kadar sağlamız demektir.
Çünkü kırılacak daha az tarafımız kalıyor kırıldıkça.
Ve fısıltıyla konuşmaya, karanlıkta görmeye alıştığımız gibi
En dayanıklı olmaya da alıştık biz
Kırıla kırıla…
Üzülmemeyi öğrendik. Kırıldıkça kırılmamayı öğrendik.
Parçalandıkça sağlamlaşmayı öğrendik.
Öğrendik işte…