Keşke demeseydim...

Herkes konuşur da durur... Apartman hayatı komşuluğu öldürmüş, nerdeymiş o eski komşuluklar. Kimse birbirine merhaba demiyormuş. Biri davranıp dese, öteki de dermiş... miş miş miş...

Geçen sabah kapıyı kilitledikten sonra asansöre yöneldim. Benden önce yönelen bir başka kadıncağızla göz göze geldik. Belli ki komşumdu ve onu ilk kez görüyordum. Taşınalı daha birkaç ay olmuştu ama bu birkaç ay içinde birkaç kez bile karşılaşmamış olmamız tuhaftı.

Acelesi vardı kadının. Birkaç saniye bakıştık. Ve gülümseyerek günaydın dedim! Evet dedim! Ağzıma biber sürselerdi de diyemeseydim keşke. Çünkü bana karşılık bile vermedi. Kafasını çevirdi. Sinirlenmedi, ters ters de bakmadı. Sanki ben orada değilmişim, bir hayaletmişim gibi boşluğa baktı. Ve asansöre bindik. Yine tek kelime konuşmadan indiğimiz asansörden önce onun çıkmasını istedim, bekledim.

Asansörden çıkmadan önce dönüp aynaya baktım. Görünüyordum! Peki sizce bundan sonra o kadına merhaba der miyim?

Ben Hayatta Daha Ne Merhaba Ne De  Günaydın Derim. İnsan Bi Günaydın Der Bu Kadarda Komşuluk Ölmüş Olamaz

yok artık bu kadar da olmaz ki

bende dedim kafama çantayı yedim

Ne komşuluk nede insanlık kalıyor bu toplumda artık insan komşusunun olup olmadığını bile bilemeyecek hale gelecek ne diyelim allah iyi etsin...