Anne

Eteğinde çamur anne,
Eteğinde ateş anne,
Sanki Kudüs oldun anne,
Yüzün bin güneş anne.

O ne avuçladığın anne ?
Ellerin yanmış,
Ruhlar ağlaşıyor yine,
Melekler ayaklanmış.

Denizler kabardı sen dur !
Denizler kabardı,
Bu ırmaklar yokken anne,
Gözlerin vardı.

Kundaklanmış saçlarından,
Kıvılcım düştü anne,
Yaralanmış tüm aşıklar,
Ona üşüştü anne.

Yıldızları mı küstürdük ?
Uçup giden ne ?
Belki yoruldu melekler,
Göğü tut anne.

Eteğinde çamur anne,
Eteğinde ateş,
Sanki Kudüs oldun anne,
Yüzün bin güneş.

Sen güneşin yıkandığı denizsin,
Hüzünlerin cennetisin ey sahra,
Vahaların olsun cümle ormanlar,
Sen de şiirlerin ormanısın ya.

Bir deve kervanı çöl sükutunda,
Velut bir anadır şiir doğurur,
Artık kelimeler bir bedevidir,
Her ayak sesinden şiir yoğurur.

Şairin ölümü bir fırtınadır,
Bu sarı denizde kopar vaveyla,
Kaybolan şiiri çağırmak için,
Şairler Mecnun’dur sahra bir Leyla.

Hasna bir devenin tek vuruşundan,
Kaç vezin doğurdun ve de kaç hüzün,
Sesini alırım hüma kuşundan,
Failatün, failatün, failün…

Erdoğan Akın