Bu güzel söz kadar kolay olsaydı hayatı hemen değiştirivermek… Zor elbette, bir insanın deneyimlerinden geçmişinden acılarından ayrılıklarından kısacası kendinden vazgeçmesi demek. Sizce bir yerden başlamak gerekmiyor mu? Dimdik ayağa kalkmak, sabah doğan güneşe farklı bakmak, yaşadığı yerleri bugüne kadar hiç görmemiş gibi algılamak nasıl bir duygudur acaba? Deneyin lütfen, deneyin göreceksiniz. Yaşadığım her olayda şöyle derim kendime: “acaba farklı bir açıdan bu olay nasıl görünür kendime” ve denerim. Her seferinde bu oyun bana mutluluk verir.


Olaylara birkaç açıdan bakmak hem içten içe sabır sükûnet kazandırır size hem de yaşamayı sevmeye başlarsınız aniden. Sevmek dedim de YAŞAMI SEVMEK NEDİR ACABA? Araba ev eş çocuk sadece bunlardan mı ibaret hayat? Yoksa iç dünyamdaki ruhumu doyuramadığım sürece hep bir açlığım mı olacak?


Evet, manen boşluğumuz bundan bence. Ruhumuzu doyuramıyoruz. Maddi şeylerde, geçici heveslerde mutluluk var sanıyoruz. Oysa ruhunuz haykırıyor içerden “doyur beni” diye. Neyle ama? Öğretilmedi ki size bunu yapmak. Biz hep günlük hayatı kovaladık. Belkide ekmek kavgasına düştük, oda gerekliydi elbet. Ama unuttuk ruhumuzu, sevmeyi unutturduk… Küçüğe sevgiyi büyüğe saygıyı unutturduk, aşkı unutturduk belkide. Ama ne çare hep uyduk topluma hep düzen böyle dedik. Ama yanıldık, şimdi aç ruhumuz. Bundan dolayı toplumda suç oranı artmakta, sabır şükür duygumuzu kaybetmekteyiz. Bunlar en önemli iki kavram değilmiydi oysa? Ama gereksizdi yeni dünyada, onlar haklı çıktı sonunda sabretmek lügatlerinden çıktı gençlerin. Şükür zaten eski zaman âdeti idi onlar için. Evet, suçluyuz, bu dünyayı biz bu hale getirdik sevmeyi de unuttuk saygıyı da unuttuk aşkı da unuttuk. Ama aramızda unutmayanların olduğunu da fark ettik. Ve onlar dünyaya sevgi tohumlarını saçsınlar da bizde yeniden kendimize gelelim dedik, hayata karşı bugüne kadarki algımızı değiştirip yeni bir gözle sevginin gözüyle bakmayı deneyelim dedik.


Sabır, şükür, sevgi, aşk kavramlarını literatürünüzden çıkarmamanız dileğiyle… Sevgiler.