ALDATMAK İnsan düşünmeden ve sabretmeden söylenen bir kelime insanın hayatını değiştirir. Bahar sonlarında güneşli bir Pazar günü genç anneler toplantı yaparak sorunları çözeceklerini tartışacak, çocuk bahçesini sitedeki mimarlardan birine yaptırma kararı vermiştiler. Aralarından biri de havuza doğru bakan blokta oturan asık suratlı mimarı hatırlamıştı. Biri “ orada oturan kim var aramızda” diye sormuştu. Aydan her zamanki sabırsızlığıyla “ ben mimara yakın oturuyorum” demişti. Belki bir-iki saniye oyalansa onun yerine bir başkası “ben” diyecek ve hayatı böylesine karmakarışık olmayacaktı. Ama bir sorunla karşılaştığında içinde beliriveren hemen çözme isteği öylesine güçlüydü ki bir başkasını ortaya çıkmasını bekleyememişti. Aydan: - Eve dönerken uğrarım, kendisiyle konuşurum, demişti. Toplantı dağıldığında sokaklarda Pazar sabahlarını öğleye yaklaşan saatlerinde hissedilen huzur vardı. Geç kaldığını düşünüp hızlanmıştı. Selini annesine bırakıp, sonra eşiyle ilk tanıştıkları balık lokantasına da yemek yiyeceklerdi. Eve dönünce her Pazar yaptıkları gibi sevişeceklerdi. Bunu böylesine bilinen hiç bıkmadan tekrarlayan sade olması daha da heyecanlıydı. Hatta onun bu sevişmelerinden daha zevk aldığını söylemek bile mümkündü. Çimenliklerin arasındaki asfalt bu çocuk bahçesi sorusunu çözümleyeceğini düşünerek bir şeyi çözümlemenin ona hep verdiği memnuniyeti hissederek yürürken bir yandan da bedeninin çakırkeyif bir sevişmeye daha şimdiden hazır olduğunu fark edip kendi , kendine gülümsüyordu. Binanın önüne geldiğinde , mimarın hangi katta olduğunu anlamak için zillere baktı. Buraya taşınması epey olmasına rağmen bir kere bile komşuların kim olduğunu merak etmemişti, isimlerin arasında Cem KIRKOĞLU adını aradı ve buldu. Asansöre binip gideceği katın düğmesine bastı. Aydan, her kadın gibi karşısında erkeğin; zekasını, zenginliğini kışkırtmak için asansörün içinde iki göğsün arasındaki çizginin gözükmesi için gömleğin düğmesini açtı. Asansörden inince aradığı numarayı buldu, kapının önünde durup bir kez daha saçlarını düzelti, derin bir soluk aldı ve zili çaldı. Bekledi kapı açılmadı . Kapıyı bir daha çaldı, gitmekle , kalma arasında kararsızken kapı birden açıldı, kapıda beline bir havlu bağlamış, ıslak saçlarını elindeki havluyla kurulayan, yarı çıplak bir adam duruyordu. Sanki halinde hiç bir tuhaflık yokmuş gibi, saçlarını kurulamaya devam ederek, sakin bir sesle “Buyrun ?”dedi. “kimi aramıştınız?” Sesinde, duruşunda , çıplaklığına aldırmayışında, dudaklarının kenarında beliriveren alaycı gülümseyişte kibirli ve küstah bir güven, hareketlerinde neredeyse kadınsı denile bilecek bir zarafet , konuşmasında kışkırtıcı bir küçümseyiş

İnsanoğLunu anLamak zoR..biR iLişkide karŞıtarafı tanımak çok çok önemLidiR.