bir vücut ne kadarda ayrılmaz gibi gözükse de aralarında anlaşamazlar.Hep didiklerler birbirlerini belki de hep haklı onlardır.Kalp ve aklın(beynin) olduğu gibi bir düşünsenize sizin kalbinizle aklınız hiç anlaşa biliyorlar mı?
 Bir bedende bir kalp ve bir akıl var.Kalp hep bildiğini okuyor.Onun için atmak belki parmaklıkların arasından fırlayacakmış gibi atmak çok önemli.Peki akıl ne yapsın deli kalbe söz geçirebiliyor mu?Yanlış yapmaması için ne kadar engellemeye çalışsa boş.Her gün oda saplanıyor kurtulmaya çalışırken kalbin oyununa.Neler edecek bakalım Munzur kalp akıla!
Ansızın bir gün kalp hızlı hızlı atmaya başlar.Deli taylar gibi koşar.Bulutlarla dans eder.Güneşle oynaşır.Artık o bu alemden değildir.Ama akıl dimdik durur kalbin karşısında;
- Kendine gel ne yapıyorsun sen.Yanlış limana yelken açıyorsunAkıl Ve Kalbin Savaşıbaşımızı belaya sokacaksın.
Kalp dinler mi?Belki de daha hırslanır.
- Ne yapıyormuşum rahat bırak beni.Bırak atayım hızlıcaAkıl Ve Kalbin Savaşıyaşadığımı anlayayım.

Akıl daha da sertleşerek.
- Yapma etme bu işin sonu yok.Gel beni dinle vazgeç bu sevdadan.Kendi kabuğumuzda rahatız kimse zarar veremez bize burada.Açma kilit vurduğumuz kapıları düşmanı sokma içerimize.Ne olur atma öyle hızlı hızlı dur biraz.

Ama kalbe laf anlatmak mümkün mü artık.O artık başka alemlerde yürüyordur.Sevmiştir karşılıksız.Şimdi yemyeşil çayırlarda koşar.Her şey onun için yaratılmıştır.Ya akıl çırpınır durur kendince.Her gün her an laf anlatmaya çalışır deli kalbine.

- Olmaz olamaz yanlış her şey.Bu duygular yanlış atmamalısın.Hissetmemelisin.Sevmemelisin.

Akıl kurnazlık yapar bazen kalbe karşı savaşı kazanmak için.Dile kumanda eder
zehrini akıtır bir bir .Karşı kalbi kırıp uzak tutmak için kendinden.İstediği gibi çırpınsın kalp hapishanesinden akıl izin vermez.Devam eder her gün en acı şekilde oyunlarına karşı kalbi yıpratır ama aslında bilmez ki zarar verdiği korumaya çalıştığı aslında kendi kalbidir.Hapsettiği yerde daha hırçın yapar onu.
Büyük bir savaş başlar akılla kalbin arasında.İkisi de birbirinin canını yakar hoyratça.Arada yaşlarda karışır bu savaşa kanayan yaraları daha çok acıtmak ister gibi yakarlar içlerine sızıp.
Sadece akıl mı oynar savaş oyunu belki en acısıdır kalbin sinsice yaptığı hileli oyunları.Gece olur kurnazın oyunu sakinleşir akıl yorulur savaştan.O başka alemlere geçerken sızar içine hayal olarak.Sevdiğini sunar ona karanlıklardan sızan bir ışık huzmesidir belirir yüzü gülen gözleri.Sevgi sözcükleri uğuldar kulaklarında.Birbirinde kaybolan tenlerin ateşi sarar dört bir yanını.Akıl silkelenir aniden ne oluyor diye bir an hışımla kızar kalbe;

-Ne yapıyorsun bırak bu oyunları artık.Batağa sürükleme bizi Yalan bunlar!Yalan!Aşk acıdır.Yar ızdırap .Mutluluk masallardan ibaret…

Kalp kazanmıştır aslında bu yaman savaşı çoktan.Akıl yaşar sadece son çırpınışlarını.Sadece kalp değildir artık her şeyi yaşayan.Burun çeker sevdalısının kokusunu ta ciğerlere kadar nefes gibi.Her temasta mide ye saplanır tatlı kramplar.Akıl söz geçiremez ayaklarına da koşarlar en ufak sözde.Kollar sarar yari sıkı sıkı ayrılmak istemez.Sonunda akılda kapılır.Düşünemez karşı koyamaz olur.Her gün işler sevdalısının yüzünü her dem kendine.İnce ince süsler onu altın yaldızlarla.Çırpınmaz artık yorulmuştuk.Son gücüyle son sözlerini eder asi kalbine;

- Hata çok büyük bir hata.Savaşı kazandım diye sevinirkenAkıl Ve Kalbin Savaşıaslında kaybettin.ÇünküAkıl Ve Kalbin Savaşıömür boyu taşıyacağın bir yara alacaksın.Artık coşamayacaksın engin çağlayanlar gibi.İlkbaharı göremeyeceksin.Güneşin doğuşuna selam verip koklayamayacaksın çiçekleri.Hep sonbaharı yaşamaya mahkum olup her gün biraz daha sararıp solacaksın.Ta ki kalbin acıdan atmaz olana kadar.Bana kalan ise enkazların arasında yüzümü güldüren yaşanmış anılar olacak.

Kim kazandı bu savaşı.Sen mi?Ben mi?