Senden uzak bir şarkının sözleri geliyor kulağıma;
Ağlamayayım diyorum.
Ben zaten yokluğuna ağlamıyorum.
Hayat böyle;
Sensiz, yalnız, hüzünlü ve sarhoş yolların çıkmazında
Kalbimi kırabilecek o kadar sebepten
Hiç birine başvurmamanın ötesinde,
Sana alıp da hiçbir zaman sana verememenin acısını duydurtan
kahpe güzelliğinin sırrında kalan hediyen elimde...

Ben senin için ağlamıyorum!
Kapıların sana aşık kalbi
Ve bulutların benim şansıma kızgınlığı var benim.
Kurşun harflerle yazılmış bir aşktın
Her zaman siyah –beyaz kalmayı becerebilen
Yanmayan sobadan korkan çocuklardandım
Hala benim için saklı
Közleri var yüreğinde

Ban aşkıma ağlamıyorum.
Lalelere benzetirdim sevgini
Güzelliği banal bir soğanla sınırlı
Garip,
Garip olduğu kadar da güzel;
Hiç istemediğim,
Ağırlığında ezildiğim,
Ağlamaklı güldürten öfke gibiydi sevgin.
Biriken,
Yığılan,
Ve aldatılan;
Aşk harici bir aşktın
Tozlanmış duygulara gark eden...

Ben yalnızlığıma ağlamıyorum!
Gece şiir yazmak kadar çekiciydin
Gündüzleri görememenin selamıyla
Gözden kaçırdığım çok şey arasında
Sen yoktun.
Olası bir çiçek dalında
Yada aşklara şahit olmuş,
Kazınacak yeri kalmamış,
Çınarlarda hayretleşen ifadelerde suya yazmak adını
Sen gibi bir aşkı sığdıran küçük
Çocuk kalbimle dahi zor hala...

Ben halime ağlamıyorum!
Beklerken gelmeyen bir otobüsün
İçine girmiş biriydin.
Hala varamadın durağıma.
Yüzün kadar güzel
İçtiğim sigaranın külü,
Beni her geçen günün sonunda
Yalnızlığıma paydos dedirtecek...

Ben harcanmışlığıma ağlamıyorum!
Batacak bir geminin ilk yolcusu oldum
Benden başka da binen olmadı
Rotasının sonunda muhtemelen
Cennetin kapısına varacaktı
Ve içinde seni gördüğüm cennetin
Yalnızlığına girecek kadar cesaretim yoktu...

Ben garipliğime ağlamıyorum!
Gökyüzünde yalnız kalmış güneşin
Hayranlığında kaybolacak
Sabahyıldızı kıvamında buluyorum meçhullerde kendimi
Sinemada ön koltukta hareket eden kişi kadar nefret ederken yüreğimle
Filmi izlemeye kıyamıyorum.
Aşkın paraya çevrildiği yeşil çamdan kalma
Siyah beyaz bir filmde yalnızlığı paylaşamıyorum...

Ben hayallerime ağlamıyorum!
Gelinlik giyen dolunayda
Gece vakti düş kırıklıkları ve bunlara refakat eden
Hoşsu gülümseme müebbetleri
Dünyanın toprak üstünü boş verip
Bulutlarında üstüne çıkıyorken
Gökkuşağına takılıyordu ayağım
Ve kar taneleriyle oynayan gün ışıklarını
Renkten renge boyuyordum
Özgürlüğüm beni bağlayan zincirin uzunluğu kadardı.
Duygularıma yön verebilmem
Ağlamaklı gecenin kayan her yıldızında
Adını tekrarlamak acı verirken
Seni hep gözlerimin önünde görmek
Ve seni görünce
Sadece selamlaşma kelimeleriyle sınırlı kalıyordu kelime hazinem...

Ben boş verilmişliğime ağlamıyorum
Sokaktan geçen herkesten farklı yanım
Sana âşık olmamdı
Ve herkes kadar gülebilecek yaştaydım
Ben ağlamayı seçtim.
Kahrolmak kadar kötü bi şey
Rötar yapmış bir trenin
Arkasından koşmak
Hatta yakalamışken
Sevilmeye dair bir biletin olmadığı için
Kibir duyguları sayesinde indirilmen ve ümidin yüzünden
Aşk yerine herhangi bir kelime konabilecek bir hastalık değildin.
Hüzün, öfke, yalnızlık gibi parmaklıkların
Arkasından bakılabilecek kadar güzeldin
Hiçbir güzel yanın göremediğim
Aşkın savunmasıydı herhalde
Karşımda konuşmadığın kelimeler
İsminin her hecesinde tekrar aşık olduğum
Yüzünün her gördüğümde nefrete boğulduğum
Bir tanrıça misali
Hep benim üstümde taşıdığım
Kokunu soluyor hala
Çiçekleri koklayamayan burnum.

Ben kaybetmişliğime ağlamıyorum!
Kibrit değdirilmiş benzin deposundan arta kalan ne varsa
Kalbimden de farklı bir şey kalmamıştır
Yarınların bitmesi gibi
Fenalaşan bir dünyanın üzerinde
Yokluğumu hissedebilecek birkaç kişi içinde
Hepsinden daha çok önem verdiğimin farkına bile varmaması
Dünyanın hangi sebeple neden hala döndüğünü
İlkokulda öğretilen fen bilgisinden başka açıklayamayınca
Sadece kendim için durdurmam dünyayı
Her şeye yenilmiş kırık dökük yüreğin hakkını araması kadar doğal
Seni karşımda görünce kendimden kaçışım...

Ben güçsüzlüğüme ağlamıyorum!
Hayallerin eşlek ettiği bir sonbahar melodisinde
Sarf edilen aşk kelimeleri arasında
Adını duydukça
Girdiğim kapının dışında ne olduğunu
Merak edecek bir yürek dolusu
Nedenlerim var benim.
Yağmur altında uçmaya çalışan
Her deneyişinde yere düşen serçe ruhunu taşıyamaz oldum
Yürüdüğüm yollarda
Sonunu bilmediğim senaryolar var
Hepsine kucak açmış beklerken
Hissetmek nefreti kılcal damarlarında
Ve ezmek kaldırımları
Nedeni sayıp da halimin...

Ben anlarıma ağlamıyorum!
Seni beklerken dağların ufuklarında
Sırasını bekleyen bulutların
Sabırsızlığı çökmüşken üzerime
Kızgın bulutların öfkeleri yağardı
Gelmedikçe
Açılan kapıların bir daha kapanamamasını dilerken tanrıdan
Her şey duvarların suçuydu
Gözlerinin içinde yalnız kendimi gördüğüm
Doyasıya bakmayı hiçbir zaman beceremediğim gözlerin sahibiydin
Uykuyu senden ayıran biri gibi görüp
Uyumamacasına kavuştuğum
Gece kuşlarının çığlıklarında
Aksederken adını
Beynimde çalışan her bir hücre
Sana âşıktı
Halası olmayan bir aşk oluverdin
Ayrılığın tütsülediği yanmış sevgimde

Ben hiçbir şeye ağlamıyorum!
Rüzgârın ortasında kalmış bir bank üstünde
Duygu özetlerimi düşünürken;
Halimi,
Nedenlerimi sıralamakta zorlanıp
Kalbimi yaşatmaktan çok acı veren bir organım olarak görürken,
Yoldan geçen her elele tutuşmuş çift fark ettiğimde;
Olmayacak bir toz tanesi kaçar
Sana bakmaya kıyamadığım gözlerime!...

Vexed

siirlerini begenerek okuyorum yüregine saglik arkadasim!

beğendiğiniz için mutluyum
çok teşekkür ederim.