Ağlamak..

Rahman’dan (c.c.) kuluna bir armağan bir rahmet!…

Ağlamak;
İçteki sıkıntıları dışa atmaktır… sıkıntılardan arınmaktır!…
Bazen sevgiliye naz! Bazen sitemdir! Bazen de anlaşılamamaktır…
Bazen pişmanlığın ifadesi…

Ağlamak;
Kaybedilene ağıt! Hüznün doruk noktası…
Resulün (S.A.V.) kaybettiği oğluna hediyesi …
Ya Resulallah! (S.A.V.) Sen de mi? Dedirten ekşi taneleri…
Bazen Rabbe (c.c.) yöneliş!…
Bazen af dileme!…

Ağlamak;
Bazen acının ekşi ekşi dışa vurumu!
Adeta acının yıkanması… toprağa karışıp yok olması…
Bazen sevekşin gözlere yığılması ardından göz pınarlarından süzülen daneler…
Yürekte sevinç fırtınaları koparken gözlerin mahzunluğu!
Söylemek ! hissettiklerini ifade etmek insana uzakken

Süzülen damlalarla bunları tek tek yazmak!
İçteki gök gürültüsünün adeta yağmuru davet edimi…

Hz.Yakub’un Hz.Yusuf’a özleminin ifadesi!…

Net yalın riyasız hiçbir kelime telaffuz etmeden tüm çıplaklığıyla
duyguların ifadesi…!

Ve ağlayabilmek;
Gece yarısı mahlukat uyurken seccadesinde Rab’bine (c.c.) huşuyla yönelmiş
Alın secdede Rabbi (c.c.) ile buluşmanın doruk noktasında…
Bir mü’minin gözlerinden süzülen damlalar!

Belki de diğerlerinin kurtuluşuna mütesebbib!…
Rabbinden (c.c.) rahmet olarak….
Bir annenin yavrusuna özlemi hasretinin ifadesi!…
Duygular kumkuması içindeyken kalbin birden infilak etmesi…

Ve gözyaşı;
Rabbinden (c.c.) rahmettir mü’mine!…
Bir tesellidir anneye! Sevgiliye sığınak!…
Mecnundan Leyla’ya kalan hatıra!…

ve Rasulden (S.A.V.) ümmetine merhamet!…