Gözlerim kilitlendiğinde
              Gözlerine,
Bir köz alevlenmişti usul usul,
              Gözlerinin tutuşturup yüreğimin körüklediği...
Seddi çatırdamıştı aşk barajının.
Ve dumanlar yükselmişti,
               Sönmüş bir yanardağın kraterinden.
Bir yol uzamıştı önümde;
               Sonu belirsiz...
Sonra ilk izi düşmüştü o yola;
               Alıkoyamadığım ilk adımımdan.
                   Fırtına günlerinden önce,
                        Seni ilk gördüğüm an...

Gördüm etrafımda,
        Eşyanın belirsizleşip yokoluşunu,
               Zeminin kaydığını,
                      Ayaklarımın altından.
Bir tek sen kaldın gözlerimin gördüğü,
Ve bir tek sen kaldın bu sonsuz boşlukta,
               Yörüngesinde döndüğüm,
                      Bana yeten tek dünya...

Artık kimsecikler yaşamıyordu bu şehirde.
                      Sokaklar bomboş.
Artık bendim sokakların serveti bir tek,
        Aşk delisi,sevda sarhoşu bir hoş...

Enleminde uzanıp boylamında yürüdüm senin.
Bulmaya adadım gün aydınlığımı,
        Gecelerimse anmakla geçti seni.
        Sonuçsuz arayışlarım sırtımda dağ ,odama girdim.
        Varlığının bağıyla bileklerim tutuk,
        Ve dizlerimin bağı, yokluğuna çözülmüş ki;
             Yokluğunun merceğinde sabitlenmişim.
                 Yüzünün ışığı tam yüreğimin üstünde odak,
                    Bense uçmak istemiştim bana acı...

Pencereye baktım,
Gün batmadan umudumu yitirmemeliyim dedim
Ama umudum, ufuklarında battı sevdiğim!
Karanlığın çöküşü son defa yüzüme vuracak artık.
Son defa seyretmişim gün doğuşunu meğer.
Meğer o belirsiz yolun sonuna gelmişim sensiz...

Yine de seni düşündüm.
İlk anı, ilk heyecanı yudumladım yeniden,
           Olmasa da takatim, tebessüm etmeye,
           Yetmese de gücüm, ismini söylemeye...

Göz kapaklarım ağırlaşıyordu son akşamüstü,
Son defa hayal ettim seni bu akşamüstü sensiz:
           "Başucumda saçlarımı okşadın ve ağladın.
            Beni anlamıştın artık, bulup yitirmek kadar.
            Sıkıca ellerimden tutup bırakma!" dedinse de
            Düşüverdi ellerim, sıcacık ellerinden.
Ve yarım kalmıştı bu aşk.
            Hayali bile.
Kimse bilmeyecekti bunu,
            Bunu, sen bile.
Şansımız olmayacak bir daha asla:
            "Seni seviyorum."
                   Demeye benim,
                           Duymaya senin.

Hala bilmeyeceğim nerdesin.
Ve bilmeyeceğim ben,
            Aslında hiçbir zaman...