Hayattan hiçbir beklentisi kalmayan daha 18 yaşında genç bir kızın hikayesi bu...
 O kız hayatı yaşamayı içinde yok etmiş... Yaşamak onun için ölüm haline gelmiş.
Onun yüreğinde kocaman bir yara... Hayatında ise bir sürü olumsuzluk varmış. Yüreğinde ki yarayı kalbine gömüp hayatındaki olumsuzluklarla mücadele etmeye başlamış. Ama o becerememiş. Gün geçtikçe aklını yitirmeye başlamış. Durduk yerde gülüyormuş. Olmadık bir anda ağlıyormuş. Kimse ama kimse onu anlamış. Gün geçtikçe yaşadığı ev bir tımarhane gibi geliyormuş ona... Yok yere ağlamayı yok yere gülmeyi bunları hiç kimse anlayamaz dermiş.
O haykırmak içindekileri yok etmek istemiş ama yapamamış. Çünkü onj engelleyen heo bir şeyler varmıi..
Gün gelmiş o kız eline bıçağı almış. Bileklerini kesmeyi düşünmüş becerememiş. Hap içmeyi denemiş ölmeyi becerememiş. Yaşadıkça gerçek hayattan kopmuş. Kendi dünyasında kendi içinde yaşamayı seçmiş.. Kendi dünyasında mutluluğu bulmuş. Yaşantısını dünyasını kimse bilmemeiş. Bir defteri varmış. Herşeyini ona yazmış. Onunla dertleşmiş. Onunla ağlamış. Kız iyice kafayı bozmuş. Hiçbirşeyi hatırlamamaya başlamış. İnsanların gözlerinin içine bakarken ağlamış. Kendi dünyasında ki yaşantıyı gerçek hayatla oynamaya başlamış. Hayatla bir oyuncak gibi oynamış.
Hayallerini umutlarını ve yüreğine düşen ateşi yaşamasına izin verilmemiş. Oysa onun ne hayalleri ne umutları varmıştı. Hayalleri dertleştiği defterinde umutları ise yüreğinde kalmış. Yüreğine düşen ateş ise oracıkta yanmaya ve alevini söndürmeye başlamış.
Onun böyle olmasının sebebleri sadece yakınındakileriymiş. Onunla yaşarken onu hiç düşünmemişler ve anlamamışlar. Karşılarına alıpta onunla kimse konuşmamış. O kız da kendince çözmeye çalışmış herşeyi ama becerememiş.
O kızın sonu ne oldu bilinmiyor. Bir klinik köşesinde mi hayata gözlerini yumdu ya da yatağın da kendi kendine yaşadığı hayatın içinde mi hayata veda ettiği bilinmiyor...
Ama ne olursa olsun insan insanla konuşmalı... Hiçbir insan yalnız kalmamalı.. Yoksa o küçücük umutları ve hayalleri olan kız gibi olur insan.Hiçbirşey için geç değil. Lütfen kendimize yakın bulduğumuz insanlarla konuşmalısınız. Çünkü onun ne yaşadığını bilmezsek onu kaybedebiliriz. Ellerimizden kayıp gidebilir.

Sevdiklerinizin ne hissettiğini öğrenmelisiniz... Onlar için geç kalmayın.

Ama ne olursa olsun insan insanla konuşmalı... Hiçbir insan yalnız kalmamalı..

çok doğru ... çok güzel bir yazıymış ...teşekkürler

Begenmene Sevindim Rica Ederim.