“Bence” kelimesini, neden kullanabileceğinizi hiç düşündünüz mü? Ben hiç düşünmemiştim. Hangi zamanlarda kullanıyordum. Ne oluyordu da bu cümle dudaklarımdan hop diye çıkıveriyordu, bilemiyorum. Çünkü kullandığımız her cümle, gün içerisinde o kadar otomatik ağzımızdan çıkıveriyor ki, anlamıyorsunuz. Aslında anlaşılmayan; o kadar cümle yığınını bir anda konuşmak. Uygun olan sözcükleri bularak, anlamlı bir cümle yapısı kurmak, inanın aslında o kadar da kolay değil. İlkokula başladığınız daha ilk günlerde, manalı cümleleri bir araya getirmek için; parmağınız nasır tutuncaya ya da ruhunuz bunalıncaya kadar alıştırmalar yapardık. Şu andaki öğrenimde, parmaklar nasır tutmasa da, ruh bunaltılarının devam ettiğini herkes biliyor.
Evet, yazıya “bence” diyerek başladık. Konuyu dağıtmadan geri dönelim. Ne zaman öğrendik bu cümleyi, daha konuşmaya başlamadan cümlenin başına kurmayı?


“BEN-CE”
Neden “sen-ce” değil?
Evet, biraz ve ciddi çalıştıktan sonra nedenlerini bulur gibi olduk.
İlk olarak, konuşmanın daha başında, kendime bir güven alanı yaratıyorum. Bundan sonra “bence” olan fikirlerimi, karşımdakilerden dinlemelerini bekliyorum. Sonra da cümlenin sonunda, “–ne çok konuştum?, bu kadar cümleden sonra umarım doğru anlamıştır!, bunların hepsini ben mi söyledim?” gibi kimsenin duymadığı ama kendimle gizli fısıldaşmalarım oluyor.
Eğer lafım kesilirse, kendimi savunmam daha kolay olur. Daha doğrusu saldırmam. Çünkü insanın hayatta kalabilmesi için en temel, içgüdüsel hareketi, savaş veya kaçıştır. Söz kesildiğinde ya saldıracağım (en iyi savunma) ya da oyun alanını terk edip kaçacağım. Diyelim ki savaşçıyım! O zaman savunmaya devam.
Bazen de çok sert bir ortamı yumuşatmaya, safları ayrıştırmaya da yarar. Böylece kendinizi ve sizinle birlikte olanları nasıl koruyacağınızı öğrenmek için zaman bile kazanırsınız. Bu da sizi bir anda diğerlerine karşı, anında güçlü kıldığını zannedebilirsiniz. Hâlbuki diğerleri de bu kadar açıklayıcı durumdan, zaman kazanıyor olabilir. Siz tamamen, duruma, iyi niyetli iken, gizli düşmanlar çoğalıyor olabilir.
Yazan : Pelin Narin Tekinsoy